ԳԱՐՆԱՆ ՀԻՇՈՂՈՒԹՅՈՒՆ
(«Մի՞տդ է գալիս մեր քեֆն, ընկեր…»)
(էջ 167, 465)
Գրության թվականն ստույգ հայտնի չէ։
ԳԱԹ Թֆ № 33 պահվում է մեկ ինքնագիր, որը գրված է Տզ-ի տպագրությունից հետո, քանի որ բնագրի տակ փակագծում Թումանյանը գրել է «Տարազ»։ Սա ավելի մշակված է և կրճատված։
Առաջին անգամ տպագրվել է Տզ, 1898, № 15, էջ 305—306, այնուհետև՝ ԵԺ I, 131,
Տպագրվում է ինքնագրից։
ՄՈՌԱՑՎԱԾ ՎԱՐԴԵՐ
(«Ձեր վարդերը թողիք մեզ մոտ…»)
(էջ 168)
Գրված է 1898 թ. մայիսի 22-ին։ Ուղղված է Մարիամ Վարդազարյանին։
ԳԱԹ Թֆ № 41 պահվում է մեկ ինքնագիր, որը թանգարանին է նվիրել Մ. Վարդազարյանը։ Թվագրված է՝ «22 մայիսի 98»։
Առաջին անգամ տպագրվել է ԽԳ, 1935, № 4, էջ 78, հրատարակչի հետևյալ ծանոթագրությամբ. «Հ. Թումանյանը շատ մոտ էր Ֆիլիպ Վարդազարյանին, որ խոշոր դեր է խաղացել բանաստեղծի կյանքում։ Վարդազարյանի քույրը, Մարիամ Վարդազարյանը (հետագայում Միքայելյան) մի անգամ հյուր է գնում Հ. Թումանյանի նոր բնակարանը, որ զուրկ էր կահավորումից, բայց մեծ, լավ պարտեզ ուներ։ Բանաստեղծն իր հյուրին նվիրում է մի փունջ ծաղիկ, որ երիտասարդ աղջիկը մոռանում է վերցնել իր հետ։ Հետևյալ օրը Հ. Թումանյանը ուղարկում է իր վաղեմի բարեկամուհուն նրա մոռացված փունջն այս բանաստեղծության հետ միասին»։
Պետք է ենթադրել, որ այս վարկածը պատմել է ինքը՝ Մ. Վարդազարյանը՝ բանաստեղծության ինքնագիրը թանգարանին նվիրելիս։
Այնուհետև տպագրվել է ԵԺ I, 470։
Տպագրվում է ինքնագրից։
ՀԱՅԻ ՑԱՎԸ
(«Հայը թեև շատ ցավ ունի…»)
(էջ 169)
Գրության թվականն ստույգ հայտնի չէ։
Ինքնագիրը չի պահպանվել։
