Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ10.djvu/185

160. ՀԵՂԻՆԵ ՄԵԼԻՔ-ՀԱՅԿԱԶՅԱՆԻՆ

Թիֆլիս-Աբասթուման

<1913, հուլիսի 5, Թիֆլիս>

Սիրելի Հեղինե,

Ուրախ եմ, որ էդպես լավ զրուցընկերներ եք դուրս եկել դուն ու Նվարդը։ Մանավանդ դա կարող է շատ լավ ազդել և քո «տգիտության» վրա, և հույս ունեմ աշունքը բոլորովին փոխած կլինես <կարծիքդ> և նրա «գիտնականության» վրա — էնպես որ այսուհետև կիմանանք ինչ է ասում և ինչ գիտի։ Հիմի Տիգրանը կգա կմնա քեզ վրա զարմացած—թե, ախպեր, որ ես Բաքվից ճամփու դրի — իմ կնիկն էսքան բան չգիտեր, էս երբ սովորեց — էլ արևելքի հին կուլտուրաներ, էլ արաբերեն, էլ արագ խոսել, ֆրանսուհու նման։ Բայց մազալուն էն է, որ Նվարդը գրում է, թե Հեղինեի մոտ հայացա։ էս շատ էր լավը։

Ինձ էիր գրել Սայաթ-Նովի մասին։ ճիշտ—երեկո՞ւյթ։ Մի գրի, տեսնենք ինչ եք անում³։ Հետաքրքրական է։ Թե կարողանաք՝ լավ կլինի։ Արդեն Դիլիջան սկսում են– աշուղ Հաղիրիին ուղարկեցի էնտեղ։ Համբուրում եմ բալիկիդ։

Քո Հովհաննես

161. ՆՂԱՐԴ ԹՈՒՄԱՆՅԱՆԻՆ

Թիֆլիս—Աբասթուման

<1913, հուլիսի 8, Թիֆիս>

Նունիկ ջան,

Ես վաղն եմ դուրս գալու դեպի Ուրավել։ Կգրեմ քեզ Ախալցխայից կամ Ուրավելից։ Արտիկը գնալու է Մոսկվա, մի տարով արդեն ապահով է։ Մերոնք շատ գոհ են Դսեղ։