Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ10.djvu/413

395. ԱՎԵՏԻՔ ԻՍԱՀԱԿՅԱՆԻՆ

Կ. Պոլիս—Վենետիկ

1921, 9 դեկտեմբերի, Կ. Պոլիս

Ավո ջան,

Իմ Նվարդի նամակն ստացել ես¹, ինչպես գրում ես²։ Հապա ինչպե՞ս է, որ իմ նամակը չես ստացել³։ Միասին ենք ղրկել։ Զարմանալի է։

Ես իմ նամակում գրել էի քո գալու մասին։ Եվ առհասարակ դրության մասին։

էնքան աղետներ են անցել մեր թշվառ երկրի գլխից, որ գաս — շատ բան, ինչ որ տեսել ես՝ էլ չես տեսնելու։

Գալդ՝ լավ կանես՝ մինչև գարուն հետաձգես։

Մի շարք գրողների ու գեղարվեստագետների, ինչպես կարդացել ես, թոշակ են նշանակել և տվել են արտոնություններ⁴։ Պետք է ասեմ, որ երբեք դեպի մեր գրողներն ու գեղարվեստագետները էսքան հարգանք և ուշադրություն չի եղել։ Եթե էս տարվան նեղություններից ազատվեցինք՝ լավ օրեր կտեսնենք։ Իհարկե, Ռուսաստանի հետ կապված։ Ուրիշ փրկություն չկա։

Կարինյանին ասի՝ և արդեն փոխադրել է քեզ մի գումար⁵։ Դու կարծում ես, թե մինչև սրանց գալը մեր գրողների միությունը կամ անհատորեն մեկս ու մյուսս մի բան էինք ստանում ու քեզ մոռանում էինք։

Կգաս, կտեսնես, որ բնավ էդպես չի⁶։

Նույնիսկ մեր Նիկոլը նախարար եղավ — լուսավորության⁷։ Գրեցի, գրեցի, իբրև գրողների ընկերության նախագահ, և վերջը, վերջը բոլոր հայոց (աշխարհքի) գրողների, գեղարվեստագետների և գիտնականների համար ստացանք մի հարյուր հազար ռուբլի կովկասյան բոն․․․ որի շուրջ ծագեց մի ահագին վեճ⁸։

Ես, թե ընկերությունից, որի ձրի նախագահն եմ եղած և նույնիսկ ծառան էսքան տարի, որի գրասենյակն իմ տունն