Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Չեն կարում էլ տուն բերեն Գառնիկին.
135
Մայում— էս ափից էն ափն է վազում,
Մայում — էն ափից ետ գալի կըրկին:
Ի՞նչ անենք սըրան, ո՞նց անենք սըրան.
Պառավն ու աղջիկ շատ միտք են անում.
Վերջը գալիս է դարձվոր թագուհին
140
Անկողին մըտնում, հիվանդ ձևանում:
Էլ թանկ ուտելիք, էլ ազնիվ մրգեր
Բերում են փըռում, խնդրում, աղերսում.
Մըտիկ չի տալի ոչ մեկի վըրա.
Վերջը Գառնիկի մըսիցն է ուզում…
145
«Բայց չէ որ, Մանուշ, քու եղբայրն է նա,
Ո՞նց ես նըրա միսն ուզում դու հիմա…»
— Ի՞նչ անեմ, ինձնից նա ազիզ հո չի՞.
Ես որ մեռնում եմ, թող նա էլ կորչի…
Ասում է, ճըչում. «Վա՜յ, մեռա՜, աման…»
150
Ու թագավորը տալիս է հրաման.
«Կըրակ վառեցեք,
Դանակ սըրեցեք,
Բերեք մորթեցեք
Ախպեր Գառնիկին,
155
Որ առողջ լինի
Իր քույրը տիկին»:
Թագավորն էսպես պատվեր է տալի,
Պատվեր է տալի ու դուրս է գալի,
Գընում է ծովափ սաստիկ սրտնեղած,
160
Թե ո՜րքան Մանուշն անգութ է եղած…
Մայում է, լալիս Գառնիկ-Ախպերը,
Լացացնում է ժեռ ծովի ափերը,
|
|
134
