Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ2.djvu/140

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

Չեն կարում էլ տուն բերեն Գառնիկին.
135 Մայում— էս ափից էն ափն է վազում,
Մայում — էն ափից ետ գալի կըրկին:

Ի՞նչ անենք սըրան, ո՞նց անենք սըրան.
Պառավն ու աղջիկ շատ միտք են անում.
Վերջը գալիս է դարձվոր թագուհին
140 Անկողին մըտնում, հիվանդ ձևանում:

Էլ թանկ ուտելիք, էլ ազնիվ մրգեր
Բերում են փըռում, խնդրում, աղերսում.
Մըտիկ չի տալի ոչ մեկի վըրա.
Վերջը Գառնիկի մըսիցն է ուզում…

145 «Բայց չէ որ, Մանուշ, քու եղբայրն է նա,
Ո՞նց ես նըրա միսն ուզում դու հիմա…»
— Ի՞նչ անեմ, ինձնից նա ազիզ հո չի՞.
Ես որ մեռնում եմ, թող նա էլ կորչի…

Ասում է, ճըչում. «Վա՜յ, մեռա՜, աման…»
150 Ու թագավորը տալիս է հրաման.

      «Կըրակ վառեցեք,
      Դանակ սըրեցեք,
      Բերեք մորթեցեք
      Ախպեր Գառնիկին,
155 Որ առողջ լինի
      Իր քույրը տիկին»:

Թագավորն էսպես պատվեր է տալի,
Պատվեր է տալի ու դուրս է գալի,
Գընում է ծովափ սաստիկ սրտնեղած,
160 Թե ո՜րքան Մանուշն անգութ է եղած…

Մայում է, լալիս Գառնիկ-Ախպերը,
Լացացնում է ժեռ ծովի ափերը,

134