Երբոր նայեց, տեսավ հագած,
Փարոսն էլ չի երևում:
Լույսը հանգցրին չար գյուղացիք
Եվ կանգնած են լուռ ու մսմեջ
Դեպի ափերն այն ուղղաձիք
Հեռվից հողմը գառնաշունչ
Թերթում է ձայն կիսամար-
«Ա՜խ Թամար...»
53
Ու մերթ լսվում է ուժասպառ 57-59
Նորա դեմքը այլանդակված
Կարծես մեռած ժամանակ
Մրմնջում էր անբարբառ 61
Այն օրվանից դրա համար
Մճ
39
Մեղմիկ դիպչում ափերքին, 35
Միաբերան բամբասում են 36-39
Եվ դարձյալ մութ գիշերով
Մեկը խավար ծովն է մըտնում,
ԲՄ
33
Նրանք կարծես փըսփըսում են...
Մնացածը՝ ինչպես ինքնագրում:
ԲԹ
14
Այնպես կըրակ է անում 31
Հըրհըրելով հեռանում են 49
Մոտ է ձայնը. խոլ խավարում
