Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Պատմում է այն հին օրերից,
Երբ որ ծնունդ է առել`
Ով է անցել յուր ձորերից,
Ինչ գործեր է կատարել:
Եվ երբեմըն հառաչելով
նրանց հոգվոցն է ասում,
Որոնք խեղդվել յուր ջըրերով,
Հանգչում են յուր ավազում։
220
Պատմում է նա գիշերն ի բուն
Գբլխի անցքերն յուր հին-հին,
Թեև խորթ է նորա լեզուն
Օտարածին հյուրերին։
Այս իրիկուն նորա ափին
Թուրքի քոչ է վայր եկել,
Վայր է եկել և ահագին
Խարույկները բորբոքել։
Սակայն ինչո՞ւ մռայլած են
Թուխ դեմքերը թուրքերի,
230
Կամ թե ինչո՞ւ դեռ լռած են
Ձայներն անհոգ երգերի։
Շա՞տ է հոգնել ճանապարհից
Այն խուժանը անհանգիստ,
Վախենո՞ւմ է խորին ձորից,
Թե՞ գիշերը մութն է խիստ։
-Թուրքի համար ահավոր չեն
Ոչ մութ գիշեր և ոչ ձոր,
Բայց այս ձորը Լոռու ձորն է,
Լոռեցին է ահավոր։
240
Մեկ էլ տեսար մի թունդ որոտ
Անտառիցը այն մըթին,
Կըհանգցընի կրակի մոտ
Տխուր նստած իգիթին։
188
|
|
