Լըցնում էր կյանքով իմ սիրտը նորից։
Բայց ո՞վ էր ինքը, իմ հյուրը երգիչ.
Արդյոք երկընքի ազատ բնակի՞չ,
Թե՞ իր վանդակից հենց նոր ազատվել,
Եկել էր իմիս վերևը նըստել…
Չըգիտեմ, բայց ես՝ քաշած գերություն
Չէի ցանկալ քեզ, սիրունիկ թըռչո՛ւն։
Սակայն թերևս թըռչնի կերպ առած
Մի այցելու էր դըրախտից թըռած… 220
Այս միտքը այնժամ, թող ներե ինձ Տեր,
Պատճառեց անչափ խինդ ու արցունքներ։
Մըտածում էի, թե նա իմ կարոտ
Եղբոր հոգին էր, եկել էր ինձ մոտ…
Բայց հանկարծ թըռավ, և ես իմացա,
Որ մի հողեղեն արարած էր նա.
Մի՞թե կարող էր եղբայրըս թըռչել,
Ինձ կըրկին մենակ թողնել այն բանտում,
Ինչպես պատանում փաթաթած մեռել,
Ինչպես մի սև ամպ պայծառ կապույտում։
IX
230
Փոխվեց վիճակըս այն ժամանակից,
Պահապաններըս դարձան կարեկից։
Չըգիտեմ ինչու մեղմացան նըրանք,
Որ սովոր էին տեսնել չարչարանք,—
Բայց այսպես եղավ։ Ոչ ոք իմ կըտրած
Շըղթան չըկապեց ու մընաց միշտ բաց։
Եվ շրջում էի իմ բանտում ազատ
Ողջ երկարությամբ, մի պատից մի պատ։
Բայց երբ թըվում էր՝ անըզգույշ քայլով
Կոխեցի նըրանց հանգիստը տըխուր, 240
Դողդողում էի սաստիկ հևալով
Ու սիրտըս ցավից ճըմլում էր ամուր։
