Այս էջը հաստատված է
| Գըլոր էր գալի, խընդում, ծիծաղում, | |
| Իբրև թե՝ տեսեք ինչ հանաք արավ։ | |
| Ամբողջ քաղաքը սըգատուն դառավ. | |
| Երեխանց տերերն եկան, կիտվեցին, | |
| Լացով ու կոծով, | |
| Դառը կըսկիծով | |
| Ձենով Օհանի դուռը կըտրեցին։ | |
| — Տո, Ձենով Օհան, մենք էսքան տարվան | |
| Աղուհացակեր ընկեր֊հարևան, | |
| Դու մեր երեխեք հե՞ր ես կոտորում, | |
| Մեր տունը քանդում, մեր ծուխը կըտրում։ | |
| Թե կուզես, ախպեր, թողնենք տեղ ու տուն, | |
| Սասմա քաղաքից կորչենք դադարգուն, | |
| Թե չէ՝ վե՞ր կառնի Աստված էս բանը․․․ | |
| — Ի՞նչ անեմ, ա՛խպեր, ասավ Օհանը։ | |
| — Ի՞նչ պետք է անես, կարգի՛ր մի բանի, | |
| Գընա, քեզ համար աշխատանք անի. | |
| Թե չէ՝ բերել ես պարապ նըստեցրել, | |
| Պահել, պահպանել, վիզը հաստացրել, | |
| Գազան ես շինել ու գըցել աշխարհ․․․ | |
| — Ի՞նչ անեմ, ասավ Օհանը անճար | |
| Ի՞նչ գործ ունիմ ես, ի՞նչ գործի դնեմ, | |
| Բերե՛ք ձեր ապրանք իր առաջն անեմ, | |
| Հանդ ղըրկեմ ծեգից մինչև իրիկուն, | |
| էլ ոչ մարդ տեսնի, ոչ քաղաք ու տուն։ | |
| Ու մարդիկ հավան կացան էս բանին, | |
| Ապրանքը բերին, տվին Օհանին։ | |
| 101—104 | Գընաց Օհանը ու Դավթի ոտի |
| Մի զույգ ոտնաման բերավ երկաթի, | |
| Երկաթի մի կոռ հարյուր լըդրական, | |
| Ու շինեց Սասմա քաղքի նախրապան։ |
104 տողից հետո, իբև VI գլուխ, 105—108 տողերի փոխարեն՝
| [Արևը բացվեց աշխարքի վըրա, | |
| Ցնծուղը զարկեց Սասմա սարերին։ |
