Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ4.djvu/279

Տեսավ ոչ երկաթ տըրեխ կա ոտին,^[1]
Ոչ ձեռքին մահակ։ Էնքան է վազել,
Մահակը մաշվել— կիսին է հասել։^[2]
<3—4 անընթ. բառ> արա,^[3]
Գըլուխդ պահիր աշխարքի վըրա։
Ու բան չըխոսաց Դավիթ հակառակ,
Ոչ էլ մըտածեց երկար ու բարակ։
Վեր կացավ֊գընաց։ Գընաց մի կորկում
Լոր էր ըսպանում, ճընճղուկ էր զարկում,
280 Մըթանը գընում իրեն հոր ծանոթ
Աղքատ֊անորդի մի ծեր կընկա մոտ,
Կըրակի կողքին
Երկար֊ահագին
Մեկնըվում-քընում,
[Ու էլ ետ լուսին
Գընում իր որսին]։
Մի օր էլ երբոր իր որսից դարձավ,
Պառավը վըրեն սաստիկ բարկացավ․
— Վա՜յ, Դավիթ, ասավ, մահըս տանի քեզ,
290 Դու պետք է էն հոր զավակը լինես․
Ձեռից ու ոտից ընկած մի ծեր կին,
Ես եմ ու էն արտն Աստըծու տակին.
Ընչի՞ ես գընում տափում, տըրորում,
Իմ ամբողջ տարվան ապրուստը կտրում։
Թե որսկան ես դու, նետ աղեղըդ ա՛ռ,

1. 271 Տեսավ [որ էլ ոչ] տըրեխ կա [հագ<ին>],
2. 273 ա Մահակը մաշվել, մեջտեղն է հասել։
   բ Մահակը մաշվել կես տեղն է հասել։
3. 274—278 տողերի փոխարեն՝
   ա Դավիթն աղեղին շատ ուրախացավ,
   բ Դավիթն էս բանին շատ ուրախացավ,
   ա [— Հորեղբայր], էդ հենց իմ բանն է, ասավ,
   բ — էդ ինչ լավ բան է, հորեղբայր, ասավ,
   [Ու բան չըխոսեց Դավիթ հակառակ,
   Ոչ էլ մըտածեց երկար ու բարակ]։
   ա Առավ ու գնաց։ Գընաց մի կորկում
   բ Դավիթը գընաց։ Գընաց մի կորկում