Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ4.djvu/282

Գընաց ու գընաց, բարձրացավ մի սար,^[1]
350 Բարձրացավ տեսավ— մի մեծ մարմար քար
Կիսից պատըռված,
Ու միջից վառված
Բըխում է լուսը պա՜րզ, քուլա֊քուլա,
Բարձրանում֊իջնում ետ քարի վըրա։^[2]
< . . . > ու կանչեց Ձենով Օհանին.
— Ե՛լ, հորեղբայր, քանի քընես,^[3]
Ել էն պայծառ լուսը մի տես,
Լուս է իջել բարձըր սարին,^[4]
Բարձըր սարին, մարմար քարին,
360 Ե՛լ, հորեղբայր, անուշ քընից, է
Էն ինչ լուս է բըխում քարից։

Ելավ, խաչ քաշեց Օհանն երեսին.
— Է՛յ, որդի, ասավ, մեռնեմ իր լուսին,
Էն մեր Մարութա սարն Է զորավոր։
Էն լուսի տեղը կանգնած Էր մի օր
Սասմա ապավեն, Սասմա պահապան
Մեր սուրբ Տիրամոր վանքը չարխափան։
Մըշտական, երբոր կըռիվ Էր գընում,

1. 349—350 Գընաց բարձրացավ մի սար,
   [Այ քեզ հըրաշք]— մի մեծ մարմար քար
2. 354 տողից հետո՝
   [Զարմացած] իջավ [հորեղբոր գըլխին]
   Կանգնեց ու էսպես կանչեց.
3. 356—361 տողերի արանքներում՝
   [էդ խոր] քընով [մահանըման էդ խորին]
   ա [Խաղ է անում, լույս է տալիս աշխարհին]
   բ [Խաղ է անում կեսգիշերվա խավարում)
   գ [Խաղ է անում էն սարում]
   Կամար կապել [խաղ է անում խավարում) հրեղեն
   ա [Քընից էդ խորին, կեսգիշերվա] խավարում
   [Քընից էդ խորին] մթին խավարում
   ա [Շափաղ տալիս աշխարհին]
   բ [Փելքին տալի էն սարին
   գ Փելքին տալի էն սարում
4. 358 Լուս է իջել մարմար սարին,