Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ4.djvu/410

Մենք աշխարհքում ի՞նչ ենք ապրում, թե իրար դարդ էլ չիմանանք,
Դարդ չիմանանք, դարման չանենք,
Ի՞նչ ենք ապրում— իրարու ցավ եթե չասենք, չիմանանք։
— Ինձ այդպես խիստ մի անարգիր, ո՛վ բարի դու անծանոթ,
Եվ մի ստիպիր պատմելու այն, որի լոկ հիշողությունն ինձ կարող է խենթացնել,
Հաց կեր և եթե ազնիվ, բարի մի մարդ ես դու և սիրտ ունես կարեկից,
Պատմիր լսենք, ի՞նչ ես տեսել քո ման եկած աշխարհքից։
— Ո՛չ, առաջիս աղուհացով ես խնդրում եմ, պահանջում,
Որ ինձ հայտնես՝ ես իմանամ ի՞նչն է այդպես քեզ տանջում․․․

Թամբ շինողի (թամբագործի) արարքը^[1]

— Դե, որ այդպես է, իմ վիշտը քեզ կհայտնեմ, միայն առաջ պետք է գնաս իմանաս այն թամբ շինողի < ․ ․ ․ >

Մի քանի հազար ռուբլի է ծախսում, մարգարիտներով ու գոհարներով զարդարած տարենը միայն մի թամբ է շինում, տարվա վերջը ծախելուց հետո ետ կանչում առնողին, ձեռքիցն առնում, թամբը ջարդում ու փողը ետ տալիս, թե գնա, էլ չեմ ծախում։ Գնա իմացիր, թե նա ինչու է այդպես անում, քանի որ ուրիշ աշխատանք էլ չունի, այդքան ծախս ու աշխատանք անում, տարենը միայն մի թամբ է շինում, այն էլ այդպես է անում։

Վեր կացավ Շնորհքը գնաց, ման եկավ գտավ թամբ շինողին։ Տեսավ, ճշմարիտ որ մի խոնավ ու մութ գետնափորում, մի կտոր փալասի վրա նստած, թամբի վրա հարմարեցնում է թանկագին քարերը։ Գործը վերջացնում է, դուրս է գալիս մի շքեղ թամբ, ամբողջովին զարդարած անգին քարերով։

1. Այս հատվածը գրված է առանձին թերթերի վրա։ Միացնում ենք պատումի ընդհանուր շարադրանքին՝ դնելով հատուկ նշանով Թումանյանի ցույց տված տեղում (խմբ․)։