Այս էջը հաստատված է
| 612—613 | Եվ մեկ էլ, հանկարծ, կարծես թե շանթած |
| Իրան նետում էր, թռչում սրընթաց, | |
| 619 | Յուր պարիսպներով երևում էր ինձ։ |
| 621 | Իրանց արծաթյա երիզով պատում |
| 626 | Ասի վեր կենամ— բայց թե առաջիս, |
| 636 | Ես մեռնում էի։ Տանջվում էր մահվան |
| 632 | Թե խոր գետի նամ հատակում |
| 634 | Շուրջըս մռայլ խորհըրդավոր։ |
| 636 | Ջրի հոսանքը, սառուցի պես ցուրտ, |
| 646—647 | Եվ ես հիշում եմ նրանցից մեկին. |
| Նա, ուրիշներից քաղցր ավելի, | |
| 651—652 | Եվ այնքա՜ն խոր էր, քնքույշ ու տրտում |
| Հայացքը նորա կանաչ աչքերի․․․ | |
| 654 | Արծաթահնչյուն նորա ձայնիկը |
| 666 | Քնի՛ր, մահիճդ ահա փափուկ |
| 675—677 | Եվ կարծես հնչուն ալիքը ջրի |
| Խառնում էր իրան մրմունջը խորին | |
| Այն ոսկեթեփուկ ձըկան բառերին։ | |
| 680 | Տկարությանը խոնջացած մարմնիս․․․ |
| 684—685 | Մի հավատալ, այդ չեմ հարցնում, |
| Մի բան է միայն ինձ տխրացնում, | |
| 693 | Տեսնո՞ւմ ես, իմըս ինչպես այրվում է․․․ |
| 695 | Իմ կրծքիս տակին ծածկված մընում էր. |
| 697 | Եվ իրա բանտը ողջ լափել է նա։ |
| 698 | Վերադառնում է Նորա մոտ կրկին, |
| 702—705 | Ամպերից այն կողմն— այն սուրբ աշխարքում |
| Իմ հոգին իրան հանգիստ ունենար․․․ | |
| Ո՜հ, միայն մի քանի վայրկենի համար, | |
| Մռայլ, վիթխարի այն ժայռերի մեջ, | |
| 707 | Ես կըփոխեի դրախտ— հավիտյան․․․ |
| 710 | Դու հրամայիր դիակըս տանելու |
| 713 | Խոտն այնպես խիտ է նրանց արանքում, |
| 717 | Դու հրամայիր ինձ այնտեղ թաղեն։ |
| 723 | Յուր բարձունքներից հզոր, աննվաճ․․․ |
| 725—726 | Կըհնչի դարձյալ հարազատ մի ձայն։ |
| Եվ կըմտածեմ, թե ընկերս է այն, |
