նրանց մոտ էին հավաքվում ընկերներն ու վիճում, երգում, ժամանակներն անց կացնում։ Երբեմն էլ քեֆ էին անում։ Նրանց քեֆի սեղանը դատարկ էր համարյա, մի քիչ հաց ու պանիր էր մնում, կանաչի, կալբաս և մի երկու շիշ գինի։
|
միացած գոռում էին մի քանի ձայներ, իբրև թե երգում էին։
— Կեցցե՛ հողագործը, կեցցե՛ ժողովուրդը,— նրանց գոռոցի մեջ ավելի բարձր կանչում էր մի կարմրատակած երիտասարդ։ Նա ոտքի կանգնած, բաժակը գլխիցը վեր տարածած[2] ձգվում էր սեղանի վրա[3]՝ շարունակ գոռալով՝ կեցցե՛ ժողովուրդը։
— Կեցցե՜, հուռռա՜,— երգերն ընդհատելով, բաժակներն իրար շրխկացրին տղերքը և խմեցին ժողովրդի կենացը։ Դեռ կուլ չտված, մեկը ոգևորված ձեռքերը տարածեց ու հանդիսավոր չափ զարկելով, սկսեց․
|
Նրան հետևեցին մյուսները[4] և երգում էին միասին[5]։
— Սպասեցե՛ք,— տեղիցը վեր կացած գոչում էր թամադեն։
Տղերքը երգում էին։
— Սս՜ս՜, սպասեցեք, Սեդրակ, լռիր, սպասիր, Սի<մ>ոն, սպասի՛ր։
