գործին օգնելու, եկել է աշխատելու, նվիրվելու, ինչու չես հավատում նրան։
Ահա գտավ յուր ընկերին (լավելասին)։
Լավելասն ուրախ և քաղաքավարի, սրտանց դիմավորում է այդ կնոջը, նորեկին, նրա վախկոտ, չնչին հայտնած մի կարծիքը անդադար արծարծում է, աշխատում է ամեն կերպ հաճոյանա նրան։
– Առաջ դեռ <․․․>։ Այ, հիմա արժի անդամ լինել. թե եռանդով չլինեմ, աչքս հանեն։
Ա՜խ, հրաշալի մարմին. այտերը թավիշի նման են։ Եվ այլն, և այլն։
Եվ սկսում է առհասարակ լավելասին ավելի ու ավելի մերձենալ[1]. երբոր տիկինը սկսում է մի լավ գործի համար– ժողովներ– միջոց է տալիս նրան. մոտենում են, այնինչ[2] լավելասը սկսվող այս մտերմությունը տեսնելով ավելի հաստատվում է[3] յուր կարծիքի մեջ,– ահա թե ինչ Էր եղել այդ դատարկությունը և այլն։ Լավելասին ավելի պարզ ու հանդուգն է դարձնում յուր ակնարկները, սկսում է վերջին միջոցները և այլն։
Կինը զզվում է, զայրանում է, երես է դարձնում։
Այդ զզվանքն ու անջատումը երևում է հրապարակավ. վերջապես, նա մի օր թափում Է յուր մաղձը[4], հայտնում է յուր վիշտը,– վերջը իրար ճանաչում են տիկինն ու կռվողը[5]։
– Ես ձեզանից պետք Է ներողություն խնդրեմ, պ., ներ<եցեք> և այլն, և այլն։
– Հա՛,– դու այն ես եղել, ուրեմն, որին[6] կարոտ էր իմ հոգին, միթե ժամանակ է <․․․>։
– Ոչ, դու էլ չես թեթևացնելու իմ հոգու տանջանքը, նա վերջ չունի, ինչպես այն չարիքը, որ վխտում է մեր շուրջը (ինչպես X֊ի գործը, որի մեծությունն և անմահությունը ես վաղուց եմ զգացել, ճանաչել և երբեք չեմ մոռանում)։
