Jump to content

Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ5.djvu/518

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

Ժողով՝ գավառական գրադարաններ հաստատելու (ավելի հիմնական մի գաղափար դնել). մարդիկ են գալիս ու դուրս գնում, շրջում, բեմից դեպի ձախ կուլիսը։ Դեռ վաղ է։ Վերնահարկը լցվում է հետզհետե և զանազան մասխարություններ են անում, խոսում, ծիծաղում՝ ներքև մեկը մյուսի հետ խոսելով.

– Ինձ այն է հետաքրքրում, թե <․․․>։ Մյուսը <․․․>։

Գնում են։

Ներս են գալիս նորերը՝ մի քանիսը մեկին շրջապատած[1]։

– Դուք կլինեք նախագահ, չէ՞։

– Եղբայր, այնքան ասացին, հոգիս հանեցին, ստիպված պետք է ընդունեմ։

ՈԻՐԻՇԸ.– Ոչ, անպատճառ պետք է ընդունեք։

ՄՅՈԻՍԸ.– Դուք այստեղ եղած տեղը․․․

ՄՅՈԻՍԸ.– Եթե չընդունեք, էլ ձեզ հետ չեմ խոսիլ, կնշանակի մեր կուսակցությունը <..>։

ՆԱԽ<ԱԳԱՀ>.– Ի՞նչ անեմ, ճարահատված պետք է ընդունեմ։

(Գնում են)։

Ուրիշներն էլ շարունակ գնում են, գալիս։

Երկու հոգի գալիս են, գործից խոսում, թե ինչպես է բանը սարքված, ձայներ շատ են գրաված, պատրաստած – իրար ապահովում են, գնում։

Մտնում են երկու հոգի։

– Օ՜ֆ, (մի թեթև համբույր ձեռքով) հասկանում եմ, ճիշտ որ, ընկերության մեջ հիմա կենդանություն կա. հիմի արժի անդամ լինել, գալ. ո՞վ է դրան բերել, հոգիդ ուտեմ, հոգիդ և այլն։

– Հերիք է, մի գժվիր։

– Դու ծանոթ ես, չէ՞։

– Այն էլ մոտիկ։

– Դե՛, ինձ հիմա ծանոթացրու, խնդրում եմ, թե ինձ սիրում ես։

  1. [ոչ անպատճառ]