– Ինձ էլ ասում են՝ դու ես արել, տուր, թե չէ կղարկենք պրիստավին։
– Հիմի իմանում եք բանն ընչումն ա, մի մահանա ա հարկավոր, որ խալխին ծծեն, թե չէ գողացել են, ով որ գողն ա, եկեք գտնենք, գողը չենք կարողանում գտնել, գեղով–էլով գանք[1] մեր միջից հանենք իրան վնասը, տանք իրան։
– Ա՛յ տա, էդ ինչ դուրս եկավ, ուրիշը գողանա, կրակի, ես տա՞մ։
ԱՄԲ<ՈԽԸ>.– Շատ դրուստ ա։
– Ես ում եմ պարտական։
Խառը խուռը ձայներ։
– Ա՛յ, գողը գտեք, թե ուզում եք։
– Գողը, գողը։
– Ո՞վ կըլի։
– Սս՜ սո՜ւ։
Լռում են։
– Խոսա, սանահեր Սաքո[2]։
– Սս՜սո՜ւ։
– Խոսա՜, քեռի Սաքո, դու մի դուռը կգտնես։
– Սս՜սո՜ւ։
– Բիձա, Սաքո՜, խոսա՜, ա՛յ տա, սուս կացեք, տենանք դու ինչ ես ասում։
– Դե՛ թող արեք, որ խոսում է։
– Ա՛յ տղա, թող, խոսի է՜։ Ղուկաս, դու հենց վաղվա չաչանակն ես[3], չանեդ շան եղով ա մերսած, էլի։
– Ադա, խի չի քու չանեն շան եղով մերսած. քու քեռի Հանեսը...
– Սս՜սո՜ւ։
ՔԵՌԻ ԱԱՔՈն.– Տղե՛րք, ես էն եմ զարմանում, թե էդ ինչ թավուր գող ա էլել, որ կողպեքը վրեն, ուրիշ էլ գնալու տեղ չունի[4]. էդ ոնց ա մտել. էստեղ մի բան կա, բալքի իմ խելքը լավ չի կտրում, դուք միտք արեք, չըլի, թե էստեղ մի շտուկ կա։
– Տղե՛րք, կանչենք իրան, տեսնենք ի՞նչ ա ասում։
