– Մենք, գիտենք, թե կարալ չենք խո, քունը կա ու կա․ սրան ի՞նչ կասես, ո՞ւմ վրա կասկած ունես․․․
Ս<ԱՏԱՆԱՆՑ ՍԻՄՈՆԸ>,– Ձեզ մատաղ, իմ գլխումը խելք չի մնացել, ինձ ի՞նչ եք հարցնում։
– Բա ոքմնու վրա կասկած չունե՞ս։
– Չէ՜, ում մեղքն ընկնեմ․ ես ում եմ ինչ արել[1], որ ասեմ սա կըլի արած։ Այ խալխ, մնիդ[2] ու մնիդ ասել ե՞մ՝ աչքիդ վերև ունք կա։
– Չէ՜։
– Աստված գիտի, որ չէ։
– Պա՜, քու լավությունը։
– Ա՛յ տա։
ՍԱՏ<ԱՆԱՆՑ ՍԻՄՈՆԸ>.– Դե հիմի ես ի՞նչ ասեմ, որի՞դ յախեն բռնեմ, բա աստված իմ տունը քանդիլ չի․․․
– <Քանդիլ չի, ի՞նչ ա։
– էլ ինչա, խի՞ ես ասում։
– Բա մենք մեռած ե՞նք։
Ք<ՅՈԽՎԵՆ>․– Որ էտենց ա, մենք գեղով քեզ քու վնասը կտանք։
– Չէ՜, ձեզ մատաղ, էդ էլ թողալ չեմ[3], որ հիմի էն աղքատների բերնիցը կտրեմ, թե իմ պակասը լրացնում եմ։
– Վա՜յ է, հոգիդ լուս դառնա։
– Այ օխնվիս, թե չէ իմ մտքումը կար պարտք անեմ ու երկու փեթակ առնեմ։
ՄՑՈԻՍԸ․– [4]Երկու թաղար ցորեն ունեմ, պետք է տայի մի ճանճի։
– Մի ձի ունեմ, պետք է ծախեի։
– Օքմուց բան չեմ ուզում։
– Ո՞նց չես ուզում, բա Ղոլկասի 15 մանեթն ընչի՞ ես առել, Մարտիրոսին ո՞վ խեղդեց՝ 10 մանեթն <առավ>, Արութնին ո՞վ <1 անընթ․> բարաթ առավ։
Սատ<անանց> Ս<իմոն>ը ձեռքերը տարածած դեսդեն, նայում է ապշած։
