Jump to content

Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ5.djvu/562

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

ՎԱՀՐԱՄ.– Քեզ հետ թագավորն է խոսում, պատասխանիր, ինչ ես վայ տալիս։

– Վա՛յ ինձ, վա՛յ ինձ, վա՛յ ինձ․– թագավորին նայելով գոռում է ու թողնում, մտնում անտառը, գոռում հեռանալով՝ վա՛յ ինձ․․․

Թ<ԱԳԱՎՈՐ>[1]․– Խելագար էր այս մարդը։

– Խելագար էր,– պատասխանում են ապշած իշխանները և ծիծաղում։

Թ<ԱԳԱՎՈՐ>– Ո՞վ գիտե, ինչ մարդ էր։

ՎԱՀՐԱՄ.– Գուցե սուրբ էր.– և սկսում են ծիծաղել ու ուզում են շարունակել ընթացքը։

Հանկարծ արևը խավարում է։ Արևի սկավառակը մի արենային գնդի նման երևում է մթնում-բեմի խորքում, ծառերի ետևը, երկնքում[2] փայլում են աստղերը, զարհուրանք ու շփոթ[3] արարածների ու մարդկանց մեջ. լեզուները կապվում է և խելագարի նման[4] ընկնում են[5] գետին։

II ձև

Ա. գործողություն

Անի քաղաքի պարիսպը ներսից. նայում են դեպի դուրս, դաշտը, խոսում են, նկարագրում են դաշտը։

– Ճանապարհ տվեք,– գալիս է մայրը։

ՄԱՅՐԸ․– Ճանապարհ տվեք, տեսնեմ որն է քաջ իմ որդիներից։

Նա սարսափով նայում է դաշտին, և հենց սկսվում է պատերազմը, նրան ցած են բերում, զանգերն սկսում են ղողանջել, լսվում է պատերազմի հեռավոր շռինդը, վարագույրն իջնում է։

Թ<ագավո>րի ապարանքում, մի դահլիճ.

Մտնում է թ<ա>գ<ավո>րը մեծերի հետ։

– Դեռ եղբորս տված վերքերից արյուն է հոսում, սելջուկներն[6] եկան, դեռ նրանք դուրս չեն եկել մեր սահմաններից։

  1. 1 [ԻՇԽԱՆնԵՐԸ]
  2. [երևում է]
  3. [բնութ<յան>]
  4. [գետին]
  5. [<1 անընթ․>]
  6. [թաթար]