է իրեն։ Կռանում է թե չէ՝ երեխեն գրկիցը[1] վեր է ընկնում, ընկնում ջրհորի մեջը։ Ջրհորի շուրջը պատվում է[2] ու լաց է լինում, թե ինչպես անի, որ երեխին հանի ջրհորից։
Մոտ է գալի մի ծերունի ու հարցնում է,
— Ի՞նչ ես լաց լինում, այ որդի։
— Ինչպե՛ս չլամ, կռացա, թե ջրհորից չուր խմեմ, երեխես ընկավ մեջը։
— Արի[3] կռացի, հանի։
— Չէ, պապի, չեմ կարող, ես ձեռներ չունեմ, մենակ արմունկներս[4] են մնացել (կոներ—локотн)։
— Քեզ ասում եմ՝ արի կռացի, հանի։
Մոտ է գնում, կռանում, կոները[5] մեկնում, աստված խեղճ է գալի, էստեղ ձեռները բացվում են։ Կռանում է, երեխին հանում է ու աստծուն փառք է տալի։
էստեղից գնում է, գնում, գնում է, ընկնում էն քարվանսարեն, որտեղ իր մարդն ու ախպերը առուտուր են անում, ու խնդրում է, որ իրեն գիշերը քնելու տեղ տան։ Մարդն ասում է.
— Ախպեր, արի ներս թողնենք էս աղքատին։ Սրանք լավ հեքիաթներ ու առակներ են իմանում, լավ էլ պատմում են։
Հարսը էն կողմից վերցնում է, թե.
— Գիշերը քնելու տեղ չունենք, մեզ համար էլ նեղ է։
— Չէ, ախպեր, եկ ներս թողնենք, շատ եմ սիրում, երբ էս թափառական աղքատները հեքիաթ ու առակ են պատմում։
Ու ներս են թողնում։
Մուրացկանը[6] իր երեխի հետ վառարանի կողքին կուչ է գալի։ Մարդն ասում է.
— Հապա դե, ա քիրա, հեքիաթից լինի, պատմությունից լինի, մի բան[7] պատմի։
— Ես ոչ հեքիաթ գիտեմ, ոչ առակ, ես պատահած[8] պատմություններ գիտեմ պատմել։ Ականջ արեք, տեսեք՝ ճշմարի՞տ է[9], թե՞ չէ։
Ու սկսում է պատմել։
— Մեզնից հեռու մի աշխարհքում մի հարուստ վաճառական է լինում, մի աղջիկ ու մի տղա է ունենում։ Հերն ու մերը մեռնում են։ Ախպերը քրոջն ասում է.
— Արի, քուրիկ, գնանք էս երկրից։
Ու գնում են ուրիշ երկիր։ Ախպերն իր համար մի գործ է գտնում, առուտուրականի խանութ է բանում։ Մի օր էլ միտք է անում, որ պսակվի, պսակվում է ու կին է բերում, մի կախարդ—վհուկ․․․
Էստեղ հարսը փնթփնթում Է.
