Բայց միևնույն արարածներն են երկուսի սիրածն էլ և երկու բանաստեղծն էլ խնդրում են․
|
«Այդ քո ստեղծողիդ համար, երբ քայլես՝ զուներըդ մի՛
Եվ երկուսն էլ երջանիկ են ու ամենայն իրավունքով կարող էին բացականչել.
«Քան զսէրն այլ քաղցրիկ պտուղ ի յաշխարհըս չաւտամ թէ
Եվ
|
Եթե երբեմն էլ տխուր ձայներ ունեն, նրանք էլ մերժված հուսահատի հառաչանքները չեն, այլ սիրված բախտավորի տրտունջներն ու քմահաճույքներն են։ Ագահ է սերը, անվերջ են նրա պահանջներն ու տրտունջները և տարօրինակ։
Էստեղ առաջս է գալիս Սայաթ-Նովայի տխուր-ազնիվ դեմքը։ Կանգնեցնենք նրան Նաղաշ Հովնաթանի ու Քուչակ Նահապետի զվարթ պատկերների դեմը։ Ահա թե ով է դժբախտը սիրո մեջ և ահա թե որտեղ են մերժված սիրո իսկական հառաչանքն ու տառապանքը։ Կանգնելու չենք սրան տանջող «բեմուրվաթի» պատկերի վրա, և ինքը Սայաթ-Նովան էլ քիչ է նկարագրում նրան, որովհետև ավելի շատ զբաղված է նրա տված վշտով, քան թե նրանով։ Եթե Նաղաշ Հովնաթանի «զալումը» կարմիր էր ինքը ու կարմիր էր հագնում ոտից գլուխ, եթե Քուչակ Նահապետի «խոշ յարը» ինչ հագել՝ ամենն է կանանչ, Սայաթ-Նովայի «բեմուրվաթը», որի «ռանգը գուլգազի է նման» (69) ու ինքը «Կրակե
