ծովեմեն դուս էկած՝ ռաշ, ջեյրան» (93), ըստ երևույթին, գուլգազ գույնն է սիրում և լոկ բառախաղի համար չի, որ բանաստեղծը իր գանգատի մեջ ասում է.
«Դուն կըրակ, հագածըդ կըրակ՝ վո՞ւր մե կըրակին
դիմանամ…» (113)
Եվ ճշմարիտ որ՝ կրակ։ Մինչդեռ Քուչակին ու Հովնաթանին իրենց սիրածները միշտ դիմավորում են ժպիտներով ու ծաղիկներով, մինչդեռ Նաղաշ Հովնաթանը սիրո արբեցության մեջ գեղգեղում է.
«Իմ սիրելին ետ ինձ բարև՝
Սըրտիս բուսաւ կանանչ տերև…»։
Սայաթ-Նովան գանգատվում է.
«…Եա՜ր, ես քիզ բարով իմ տալիս, շուռ իս գալի՝ ղալ իս
անում…» (69)
Ու սիրտը կոտրած խոսում է ինքն իրեն.
«…Աջաբ քիզ ի՞նչ գէթ իմ արի՝ կենում իս խըռով, աչքի
լուս…
Աշխարս աշխարով կըշտացաւ, ես քիզանից սով, աչքի լուս.
(58)
Ինչ կուլի մեկ հիդըս խօսիս՝ թե վուր Սայաթ-Նօվու եար
