Անիծում է իր հանդիպումը.
|
Եվ որովհետև «սէրն է որ սեր կու բերէ»
|
Անպատասխան, մերժված սերը դադարում, մարում է ժամանակի ընթացքում, սիրտն էլ, ասես, մեռնում է սիրո հետ ու երգում է իր հրաժեշտի երգը.
«Նա» չկա այլևս։ Եվ երբ որ «դուն չըկաս...».
|
Վերջապես բեզարել է.
«Աշխարըս՝ մե փանջարա է, թաղերումէն բեզարիլ իմ.
Մըտիկ տըւողն կուխուցւի, դաղերումէն բեզարիլ իմ.
Էրէգ լավ էր քանց վուր էսօր, վաղերումէն բեզարիլ իմ.
Մարթ համաշա մէկ չի ըլի, խաղերումէն բեզարիլ իմ…
Գուզիմ թըռչի բըլբուլի պէս, բաղերումէն բեզարիլ իմ…»
Եվ էս ամենից վերջը ահա Լոռու ձորերում, Հաղպատա վանքի քարերի մեջ, անապատականի սևերում, մազեղեն ու շալեղեն հագած, աշխարհքից ու նրա ուրախություններից, բեմուրվաթ յարից ու նրա նազերից բեզարած, հեռացած Սայաթ-Նովան, մեր հոյակապ, մեր արքայական Սայաթ-Նովան, Դավիթ կրոնավորի անունով։
Իմ խոսքերով պատմելու փոխարեն ես գերադասեցի հենց իրենց խոսքերով, իրենց ոճով ու շնչով, իրենց հանգով
