Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ7.djvu/202

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

ուշադրության առնվելու բարձրագույն իրավունքն ունի, և դա բարձր-կուլտուրական ժողովրդի իրավունքն է՝ խոսքի ամենալավ իմաստով։

Հայոց գրականությունը, որ իր գոյությունը հազար հինգ հարյուր տարու է հասցնում, սրա ամենալավ ապացույցն է։ Հայոց բանաստեղծությունը, Ֆետի խոսքով ասենք, հայ ժողովրդի ազնվականության վկայականն է…»։

Ապա թե կանգ առնելով մեր երկու հին բանաստեղծների՝ Քուչակ Նահապետի ու Սայաթ-Նովայի վրա, որոնց երգերից թարգմանություններ է տալիս, շեշտում է, թե՝ հենց միայն էս երկուսը հերիք են, որ նրանց ծնող հայ ժողովուրդը միանգամ ընդմիշտ մտնի էն կուլտուրական ժողովուրդների շարքը, որոնք միասնաբար մասնակից են մարդկության ստեղծագործությանը, և հարակցում է, թե ինչ առանձին խնամքով է վերաբերվել նրանց երգերի թարգմանությանը։ Դժբախտաբար էս պատկառանքով լիքն զգացմունքի ու վերաբերմունքի հանդեպ խոչընդոտներ կան, որ մեծ չափով ի դերև են դարձնելու ամեն ջանք ու աշխատանք։ Դրա համար էլ ուզում եմ իմ մի քանի դիտողություններն առաջարկել ազնիվ թարգմանչին ու իր աջակիցներին թե՛ Քուչակի և թե Սայաթ-Նովայի երգերի բնագիրների տպագրական և բացատրական ինչ-ինչ սխալների ու մութ տեղերի վրա և նախազգուշացնել, քանի դեռ գործի սկիզբն է։ Գուցե թե ավելի զզուշավոր վերաբերմունքով ավելի շատ կարողանան խուսափել ակամա սխալներից։

Սկսենք տպագրած թարգմանական կտորներից։

Իմ կարծիքով սխալ է թարգմանված Քուչակ Նահապետի հետևյալ քառյակը.


«Իմ եար բարձրագնայ լուսին, յո՞ւր կ'երթաս
գիշերդ անհուն,
Շատ յերգիք'ի վար հայիս, կու տեսնես շատ
կիւզէլ'ի քուն,
Եւ զկոճիկս ալ արձակ արեր, լոյս դիպեր'ի
մէջ ծըծերուն,