դահլիճում (տե՛ս Հր, 1913, № 233), դեկտեմբերի 5-ին, որտեղ Թումանյանը դասախոսություն է կարդացել (տե՛ս Հր, 1913, 8 դեկտեմբերի № 276) և այլն։ Այս բոլոր երեկույթների նախաձեռնողն ու ղեկավարը եղել է Թումանյանը։
<ԽՈՍՔ ՊԱՏԱՆԻ ԳՐԱՍԵՐՆԵՐԻՆ>
(էջ 30)
Թումանյանն այս ճառն արտասանել է 1913 թ. մարտի 13-ին, Թիֆլիսի հայ պատանի գրասերների երեկույթում։
Տպագրվել է Հր, 1913, 16 մարտի, № 59, այնուհետև, կրճատումներով՝ ԹՔ, էջ 243-245, ԵԺ IV, 239-241։
ՄԱՀԻՑ ՀԵՏՈ
(էջ 33)
Տպագրվել է Հր, 1913, 19 մարտի, № 61, այնուհետև՝ ԵԺ IV, 241-242։
Արտատպվում է Հր-ից։
1 նկատի ունի Տ. Նազարյանի «Սունդուկյանը խոստումնազանց» հոդվածը (տե՛ս Մշ, 1913, № 58)։
ԱՎԵԼԻ ՎԱՏ
(էջ 34)
Տպագրվել է Հր, 1913, 22 մարտի, № 64, այնուհետև ԵԺ IV, 242-243։
Արտատպվում է Հր-ից։
1 Նկատի ունի Տ. Նազարյանի հետևյալ տողերը. «Հրապարակախոսը» լռում է, որ եթե Սունդուկյանը մեռել է, բայց նրա ամուսինը վկան, կենդանի է» (տե՛ս «նամակ խմբագրության», Մշ, 1913, 20 մարտի, № 61)։
ՄԻ ԶԱՐՄԱՆԱԼԻ ՎԱՐՉՈԻԹՅԱՆ ԱՆԴԱՄ
(էջ 36)
Տպագրվել է Հր, 1913, 24 մարտի, № 66, այնուհետև, մի քանի բառերի բացթողումով՝ ԵԺ IV, 243-245։
Արտատպվում է Հր-ից։
1 Առաջնորդողը վերնագրված է «Հայ ընկերությունների շուրջը»։
