Իսկ այժմ մի նամակ գրելու հանգստություն չկա։ Աշխարքը, կյանքը, հանգամանքները փոխվել են։ Ամեն բան իր վրա կրում է տենդոտ անհամբերության և շտապողության անզոր կնիքը, որ չի դիմանում ժամանակին։ Այս գործերը նման են մեր ժամանակի քաղաքների՝ գաջերից ու կավերից շինած, զարդարած տներին, որոնց գեղեցկությունը չի դիմանում արևին ու անձրևին և մերկանում է տարիների առաջ, ու կանգնում ողորմելի իր ներքին տգեղությամբ, խեղճությամբ (եթե միայն պաչինկա չանես, այն, որ ես եմ անում իմ «Անուշի» հետ)4, իս՛կ աոաջին գործերը նման են այն հին սրբատաշ որձաքարերից կառուցած շենքերին, որոնց ավերակներն էլ հիացնում են ու հաստատ կան գնած անխռով նայում արևին ու ժամանակներին։
Բայց հերիք էր։
Եթե բան գիտես, գրիր նորագույն «Մուրճի» մասին5։ Արդյոք հնարավո՞ր է լինելու դրանց աշխատակցելու կամ մի որևէ գործով կարելի՞ է աշխատել ամսագրի մեջ, օրինակ, յռանել բանաստեղծության բաժինը։ Իմ ամբողջ «Վերնատունով» կմտնեմ մեջր, եթե մի քիչ կարգին պայման եղավ։ Դու երևի արդեն մտածել ես այդ մասին։ Գրիր։
Քեզ մի բան էլ գրեմ, որ ինձ շատ է վշտացնում։ Ինչ որ դու Ավետիսին նամակ ես գրել, որ իր նպաստն իմ հասցեին ղրկի, նրանից հետո ես էլ երկոլ նամակ եմ գրել6։ Չի ղրկում, թե չի ստանում նամակներս, թե ինքը Բաքու չի-չգիտեմ այս ինչ հանելուկ է, բայց գոնե ոչ մի նամ ակիս չպատասխանեց, այդ ինձ շատ անհանգիստ է անում ու ցավեցնում։ Ես, որքան հիշում եմ, իմ նամակներում այնպիսի բան չեմ գրել, որ նեղանար։ Շատ բարևներ պ. Հակոբին, տ. Մարգարիտին, Արշակին, Աքելին (այսինքն կանտորին)7 էլ ապա Ավետիսին, Արութին և այլոց։
