ՈտրհռտռԿշնԻ շԳԾ՝ԻնԻստրշաՆ
ա*
չարագործները։ Ասաիկանութիւնը անսանձ կողոպտում է չարագործներին- և գւխաւոր պաշտօնակալԱերը, քանի որ իրանց չաղ բաժինները անեն այդ կողոպուտից, ամեն կերպ խրախուսում են ստորին պաշտօնեաներին։ Ընթերցողը կարող Է
♦
գուշակևլ ոճրագործի ողորմելի վիճակը, նրա տագնտսլները, նրա հարազա աների հողե կան աա՜կֆանքները, եթէ միշտ նկատի ունենա, որ Պարսկաստանի ադմինիստրացիան իւր դոյա * թիւնը պահպանում է դողերին, աւազակներին, ոճրագործներին և եղեռնագործներին կողոպտելով։ Ո՝ր կատաղած ու բոր բոքւած տէոօրիսար իր չարագործութեան րոպէին կարող է մսռանալ պարսիկ դահիճներին և չյիշել անմեղ ազգականներին, որոնք իր արարքի պատճառով ցմահ չքա լոր ութ եան, տանֆանքներին են մատնւելսս Այս ըմբռնելուց յհտո9 պարզ ւում է այն գագտնիքը, թէ ինչքւ Ատրպատականի թաթարները գողութիւններով, աւերածութիւննե բով, արիւնահհզութիւն ներով չեն գերազանցում իրանց Թուրքիայի և Կովկւսսի ցեղակիցներին, քանի որ պարսիկ կառավարութիւնը, ոչ զինւո* բա կան ուժ ունի, ոչ կազմակերպած ոստիկանութիւն նրանց սանձելու համար, ճշմարիտ որ շատ զարմանալի է, քանի որ 7օ,
000 տան ազգաբնակութիւն ունեցոգ Թաւրիզի նման մի քաղաքում տարւա ընթացքոյւմ եօթը եղերական գործ չի պա տահում, այն ինչ Կովկասի ամէն մի գաւսւռական քաղաքում ամիսը մի քանի գէպքեր է պատահում։
-հհ^X
17. Թէև իսլամը ազգ չի ճանաչում, աղգայնոլթ հան դագա-փարը իսպառ դոյոլթիւե չունի Պարսկաստանում, բայց երկ-րի րնակչուիյ իւնը բոլորովին իրարից տարբեր ցեղերից է կաղմ ք
