է մի քառորդում։
դ. 1900 թ լականին ամառը մի առաւօտ 4աԴ Գ^աե^1 էի քարղուզարի մօ$ո, որբ բազկիս էր գնա ցել և ես պարտա ւորւած էի դիւանատանր սպասել մինչև վերադարձը։ Ամբողթ ղիւանատունը բռնւած էր ինչպէս ծառ այսզներից, նոյն պէս և բողոքողներից։ Քարգսւգաբը ներս մտաւ պաշտօնատտն պարսւէղը ահսպին գոսում գոչումով։ Ուշքս գրաւեր նրա անտեղի տղաղակները և սկսեցի դիտել լուսամատից ու լը՝ սեր նա անվեբթ զոռում էբ.
—Ո՞ւր է Այդ \արսպաղցին—Ք էյվան ցին, հայը համար* ձակւի իսլամի իւքաւքպադենեւփն (սէիղներին) ծ՛եծեր րեբէք, շուտ րեբէք։ Գաւթ ում կանգնած, բերել տւեց ճիպոտները, աո ակ եկան գահիճները և դուրս բերին ինձ ծ անօթ Տէր Գբիղորև անցին, որը յայտնի աբաահտնութեան տուն ուհէր Թաւրիզում և պառկացբին, ֆալախկա դրին։ Իսկոյն տեղիցս թո ա, մինչև սանդուխներից իթնելս և գաւիթ հասնելս, ար դէն 4—5 հարւած հասցրին Տէր-Գրիգոբեանցի ոտքերին։ Իսկոյն առաջ գնացի, մոտեցա և խնդրեցի քարդուղարից, որ ինձ բաշխէ յանցաւորին:
—Գուք մեր ներքին գործերի)ւ միք միջամտիր ասաց զայրացած քարդուղարը, սա սէիղի է ծեծեր
—Ես ոչ թէ միթամտում, այլ խնդրում եմ, ասացի, որ վաճառականի հետ Այդպէս կոպիտ չվարւիք, ղրանից ձեզ կարող է վնաս զար
Քաբղուզարը զայրացած հրամայեց շարունակել ծեծր։ բայց օգնականը ականթից ինչ որ փսփսաց և արձակեցին։ Իսկոյն Տէր-Գրիդսբեանը բոդոք ներկայացրեց նիղամի֊Սայ թ անէ կաս ավարչապեսւին և Գահամաո անդ իշխանին։ Քաբ գուզալղւ երկիւղից ուբացաւ, որ ծեծել է աւել Տէբ-Գրիղոր
