էր Աղա Սէիդ-Րզա վաճառականի որդուն, որբին, ամէխքը տեսել էին նրա ծնունդը, հետևարաչ» ամրոդհ տառը դար հա րուլդայից Մէհթիի վերադարձին սպառող շիաները ինչպես կտրող էին դիհել և դսսանել, թէ այս երեխայից մեծ՛ացած Բաբը նոյն ինքը Մէհթին է» Գրութիւնը այնտեղ հառալ, որ հարկ եղաւ կառավարութեան խիստ միջամտոլթեան, որը մինչ այդ աատանւում էրւ Կառավարութիւնը դանդաղելու էլ իրաւունք ունէր, քանի որ Մէհթիի վարդասլետութիւնն դի-նասաիաի գոյութեանեակառակ ներշնչումներ էր տարածում ժողովրդի ամէն դասում, որոնք հաւատացած էին, թէ Մէհթիի՛ վերադարձը պիտի $>հէ ոչ միայն պարսկական, այլ ամրողհ հողագնդի թագաւորութիւնները։ (էէյխԱհմկդԲսքհրէինի Արարացիի քարոդութիւնները ե■ վարդապետութիւնը բոլորովին տարրեր հիմունք ունենալով իսնա աշարի—միւթէ շէրիների դաւանանքից,րաւական խախտել էր շիաների դաւաևանքը Մէհթիի մեծադփր դալստեան մասին, որով ամրա՜ սլԱդել էր արքունական տան դրութիւնը։ Կառավարութիւնը չէր կարող իրեն նպաստաւոր վարդապետութեան աշակերտւպներին հալածել, քանի որ Շէյխ Ահմէդի, հաջի Սէիդ ՝Բեա գիմի րորը նշանաւոր աշակերտները շրհապատել էին ԾէիդԱլի֊Մէհմէդին՝ Բաբին, իսկ սրանք իրենց վարդապետութեամբ արդէն տիրել էին Պարսկաստանի շիա հասարակութեան կէ ռից աւելի մասը։ Շէյխ-Ահմէդի վարդապետութեան համաձայն, ինչպէս Աս՚տւած երրէք չի կարող մարմնանալ, նոյն պէս որևէ մարմին չի կարող առաւածանալ, այլ աստւածա յին ոգին անդրադառնալով որևէ մաքուր մարդկային սրտում, նրան ներշեչէ Աստւածորանը—Երկնաւորի պատուիրանը խօ սելու մարդկային ցեղին։ Մինչև անդամ նա սիգում էր, որ աշխարհիս վեբՊ(ւն էլ մարդկային մեռած, փթած դիակները
