^ / քում էին, երբ նկատեցին հակաս ակորդների հերոսական դիմադրութիւնը, թէ շեն ցանկանում իրենց հարազատների դահիճները դառնալ, թէ իրենց հաճելի չէ անմեղների արիւ» նր թափել և հաւատացեալներին, մարգարէի շւսռաւիղից սեր-ւածներին հի մրի ի նման կոտորել, բայց կառւովարութիւնը փոփոխամ էր զօրականերին էլ, զօրքեբին էլ, որ քնֆէ նորաղանդներին։ Ամէնից ղաման դահիճներ դարձան Գերուսի գնդի զօրականներն ու զօրքեբը, որոնք դաժանաբար կոտորում, կողոպտում էին թշւառներին, անխտիր ծերին էլ, մա նուկին էլ, էդին էի որձին էլ։ Բաբիները համոզւած լինելով, որ պիտի աւարէին իրենց գոյքը, գերի պիտի վաբէին իրենց կիներն ու աղջիկները, անխնա պիտի կոտորէին իրենց ամենավերին զինակրին, միասիրտ, միահոգի, իրար թևութիկունք դարձած ինն ամիս գիմաղրեցին։ Բոլորի դպքը, մթեր քր դիզել—հա լաք ե/ էին մի տեղ, ամէն մարդ օգտւում էր ընդհանուրի հարստութիւնից, ամէն բան հասարակական էր և ամենքը միայն մտածում էին ընդհանուրի շահի և իրենց դաղափարի իրագործման համար, կիներն անգամ չէին ուղում ետ մնալ իրենց այրերից, ող միայն պատրաստում էին կռւողների պէտքերը, այլ կարևոր դէպքերում յարձակւում էին թշնամիների վրա։
Ջէնֆանի ժաննա Գ^Արքը—տղամարղի շորեր հսւդած և Ռուսթէմ Աքի անունն րնղունած այնպիսի հերոսական կռիւներ մղեց Պարսիկհերի դէմ, այնպէս անվեհեր կերպով մարտնչում էր շիաների, մանաւանդ Գերուսների դէմ և կոտորում էր նրանց, որ այդ ղեռահաս կնոթ երեոյթր սարսափ էր սփոում, շանթահարում էր բոլորին և ցրւում՝. Այս քաջասիրտ կինր իւր խիղախ յարձակումներով այնպէս էր բորբոքել բանակի զօր ականներին, որ թակարդ մտած, մի անգամ
