|
«Մթնշաղի անուրջներ» գիրքը սիրեցին ընթերցողները: Բոլորը հափշտակված կարդում էին, արտասանում Տերյանի նուրբ ու քնքուշ բանաստեղծությունները: Մարդիկ զգում էին, որ Տերյանի տողերում սեր կա հենց իրենց հանդեպ: Երիտասարդներն սկսեցին գրել Տերյանի նման: Նրանցից էին նաև Ե. Չարենցը, որը հետո ինքը դարձավ հայտնի բանաստեղծ:
Հետագայում գրած գործերում Տերյանը երեկոյի հետ հաճախ էր նկարագրում աշունը: Իր սրտին հարազատ աշունը նա երգում էր այնքան գեղեցիկ, որ այն հարազատ ու սիրելի էր դառնում նաև ընթերցողի համար: Տերյանը աշնան ամենալավ երգիչն է: Նրա բանաստեղծություններում մենք տեսնում ենք ծառերից թափվող աշնան գույնզգույն տերևները, լսում նրանց շրշյունը, զգում աշնան ողջ հմայքը:
Տերյանը նուրբ ու ջերմ սիրով է գրել իր հայրենիքի` Հայաստանի մասին, որին նա քնքուշ անուն էր տալիս` Երկիր Նաիրի: «Երկիր Նաիրի երազ հեռավոր» կարոտով գրում էր նա հայրենիքից հեռու գտնված ժամանակ: «Մի՞թե վերջին պոետն եմ ես» բանաստեղծության մեջ գրում է.
|
Դա հայոց լեզուն է, որը Տերյանի համար ամենագեղեցիկն ու հարուստն էր աշխարհի բոլոր լեզուներից: Մի նամակում բանաստեղծը գրել է, որ ինքը շատ—շատ է սիրում, երբ երեխաներն անուշ—անուշ հայերեն են խոսում:
Տերյանը կատարել է թարգմանություններ, զբաղվել հասարակական և պետական գործերով: Նա անվերապահորեն ընդունեց Հոկտեմբերյան սոցիալիստական մեծ հեղափոխությունը, որին նվիրեց այսպիսի տողեր.
|
Նա ընտրվեց Համառուսաստանյան կենտրոնական գործադիր կոմիտեի անդամ և աշխատանքի անցավ Ազատությունների ժողովրդական կոմիսարիատում՝ որպես հայկական գործերի բաժնի վարիչ: Հայկական հարցերով մի քանի անգամ հանդիպեց ու զրուցեց Վ. Ի. Լենինի հետ:
Վ. Տերյանը մահացավ հեռավոր Օրենբուրրգ քաղաքում, պետական կարևոր հանձնարարությամբ Միջին Ասիա մեկնելու ճանապարհին: Այժմ Օրենբուրգում նրա անունով կա փողոց, կանգնեցված է կիսանդրին: Հետագայում նրա աճյունը փոխադրվեց Սովետական Հայաստան և հողին հանձնվեց Երևանում, Կոմիտասի անվան զբոսայգու պանթեոնում:
Ամեն տարի հուլիսին Տերյանի ծննդավայր Գանձայում տեղի է ունենում տերյանական օրեր: Ժամանող հյուրերը` գրողներ, արվեստագետներ, ժողովուրդը իրենց ջերմ սերն են հայտնում մեծ բանաստեղծի նկատմամբ: Գանձայում է գտնվում Տերյանի տուն—թանգարանը, նրա անունն են կրում Բոգդանովկայի մշակույթի պալատը, փողոց ու դպրոց:
1985 թ. ինչպես մեր հանրապետությունում, այնպես էլ Մոսկվայում, Թբիլիսիում, Գանձայում, Օրենբուրգում մեծ շուքով նշվեց բանաստեղծի ծննդյան 100–ամյա հոբելյանը:
Վահան Տերյանը քիչ ապրեց, ընդամենը
