Առասպելեալ ոգի՝ զսր գերմյանացիք նամարէին բնակիլ
յայրի միում ի մէջ անտառին։ Հեղինակ բանաստեղծութեանս
է մեծանուն և հոչակաւոր բանաստեղծն
ԳԵՕԹԷ գերմ(անացի) և բանքս նային ի վինակ նանապարնորգի
միոյ որ անցանել կամի գանտառաւն ընդ որդւոյ իւրում
ուր երևին նմա արհաւիրքս:
1
Ո՞ գնալ անագան զգիշերեաւ զհողմով,
Հայրն է այս, աստ հանդերձ իւր որդւով։
Նա կայնա, զիւր մանուկ ի ձեռին ամրապէս,
Պահպանէ անվտանգ, ըմբռնէ ջերմապէս։
«Զի ծածկես զգէմս քո սարսափմամբ որդեակ իմ
«Միթէ քեզ էրլքեօնիղ չերևեի ով հայր իմ։
«էրլքեօնիզ աւասիկ ի պսակ ի տտան։
«Որդեակ իմ այս ստուեր է մի գոյ և մթան»։
Հրապույր էրլքեօնիղի առ որդին։
10
«Ե՛կ առ իս եկ ընդ իս որդեակ իմ սիրելի
«Խաղացից ես ընդ քեզ նիշտ խաղուք հեշտալի
«Եւ ծաղիկք գունագեղք ի յեզերս՝ որ աստ կան
«Եւ իմ մայր ունի աստ զհանդերձս ոսկեզան։
Որդ. «Ո՜վ հայր իմ, ո՜վ հայր իմ և դու զայս ոչ լսես,
Զինչ աստ ինձ խոստանար էրյքեօնիզ գաղտնապէս։
Հայր. «Սաց[1] հանգիստ որդեակ իմ կազ մնա դու լռին,
Ի խռիւս տերևող սուլէ հողմն մեզմովին»։
Էրլքեօնիդ։ Առ որդին։
«Ո՛չ կամիս գալ ընդիս ով մանուկ դու մատաղ 20
«Վասն քո հոգասցեն դստերք իմ լուսաշաղ
