Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
ԶԳԱՑՄՈՒՆՔ ԵԻ ԱՂԵՐՍ։
ԱՌԱԻՕՏ
1
Մինչ քօղն մառնամուտ մթին գիշերոյ
Պատկառեալ ծալէ զիւր ստուեր անհետ
Եւ ի քոյ ճաճանչիւն ճառագայթ լուսոյ
Զգենուն արարածք զծիրանի զգեստ։
Մինչ չքնաղ երկնիքդ վարդագեղ դշխոյ
Վարսիլք ոսկեհուռ, ի դէմս ծիծաղի
Բացեալ զակնթարթ քնքուշ իւր գեղոյ
Յողջոյն ի յաղքատ խրճիթ իմ մատչի։
Մինչ քոյ երկնահամբոյր ժպիտ հայրական
10
Մատեալ ի շրթունս ծաղկանց գեղափայլ
Առ քեզ կաթոգին փնջեալ վերանան
Սաղարթք երփներանզք ցողովդ թաթաւեալ։
Արդ նուագ երկնատող հնչեալ յայր անտառ,
Զանխօսս ի բարբառ կոչէ խնդութեան.
Ահեղ քոյ անուան լինել շնորհաճառ
Անհուն էութիւն որ եսդ յաւիտեան։
Անդ թռչունք անմեղք մինչ զքոյգ զգացեալ
Խնամոց զօրութիւն ի ձայն ցնծութեան
Կախկան, ոստոստան, ճխխան զմայլեալ
20
էիդ շնորհաց եղեալ գոհարան։
Անդ ձորք, գարաւանդք քչչան կարկաչեն
Ի խոխոջ վտակս աղբերց քաղցրաձայն
Քարայրք, արձագանք ցնծան, աւետեն
Զյայտնութիւն փառացդ յանլուռ լռութեան։
Եւ ընդ կաթիլ ցօղոյդ մինչ և մեր չնչին
Գնտի ծոցածինք ի հոտ անուշից
Խնկեալ առ ի վեր քեզ յադերս մատչին
Պահել ղայս սիրոյ կապ յաւիտենից։
|
|
