ԱՌ ԱՐԵԳԱԿՆԱՄՈԻՏՍ։
Ի ԲԱՆԱՍՏԵՂԾՈԻՀԷՆ ԱՆՆԷ ԼՈԻԻԶԷ ՔԱՐՇԷՆ
ՅԱԶԳԷՆ Ի ԴՈԻՐԲԱԽ ՏԱՆԷՆ
1 Յուլիսի 1701 թ. ի բաժանիլ սիրելւոյն իւրոյ։
1
Ղամբար աշխարհի արշաւեա՛ց։ Արա՛ գայլ մարդիկս զուարթ.
Ակնապիշ հայի յարշաւանս քո բարեկամն իմ արդ
Որպէս ես ի նա հայի մանթարթ և մխիթարութիւն
Իմ հակեաւ ի մութ ոհ արեգակն իմ տարագրեցաւ[1] արդ
Կառք նորա ընթանան ի խանձեալ երեսս ցամաք աւազոյ.
Հագիլ դադարէ ցօղն երեկոյեան ամպոց զփոշին
Այլ նա տեսան է, զդայ փառատրէ զանուն աստուծոյ.
Ջերմեռանդ սիրով դիտեալ յաստղալից տաճար երկնային[2]
Այսպէս զգամ ես սիրելւոյն իմոյ զյարգ և գտանեմ 10
Զաստուած ի նմա, որ ստեղծ զնա, այնպէս պատուական.
Կարարի՛ց արդեօք մոռանալ գնա և անդ լինիցիմ
Մեղապարտ մահու դժոխոց չարեաց ես գրաւական։
Ա՛խ հանգիր ի քուն ի կառսդ քո այդ թեթևասլաց
Իմ հոգեհատոր բարեկա՛մ գրկեալ քաղցր հանգստեամբ.
Սիրտ իմ մշտաբաղխ բաղխեսցէ զքո սիրտ ինծ մերձակաց
Եւ աճապարեալ փութասցի առ քեզ անեզր խնդութեամբ։
Յանուրջս եբազոյ անկեայց փարեցայց զբոյին լանջովք,
Թէ կսկիծ ցաւոցս ո՛չ վերացուսցեն զոսկեփետուր քունն.
Եւ մինչ տնղասցեն ի բաժակս ծաղկանց շաղք նրբին լուսովք 20
Եւ ցօղ արևուն։ Անդ սլասցիւ երգ իմ յելս այգուն։
