Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
ԵՐԵԻԱԿԱՅՈԻԹԻԻՆ Ի ՎԵՐԱՅ ճԱՆԱՊԱՐՀՈՐԴՈԻԹԵԱՆ
Ի 1829-ին ի 28 Սեպտեմբերի
1
Ի հանդարտասիւգ մարմանդս՝ հողմաբեր մեղմիկ զեփիւռին
Դիմեցի երբեմն զբօսնուլ ի ծոց Մասսեաց սուրբ շերին։
Զուարճալի տեսիլ սոյն երկնատեղեաց բարձանց՝ կաթոգին
Խլեալ՝ գրավէր յակճիռս, ի զենին զիմ հոգի, զմարմին։
Խոնջեալ, վաստակեալ յանհարթ ելևէջս այս ճանապարհին,
Խնդրէի հանգիստ օտար ուղևորս յանծանօթ վայրին.
Մտի ի քարայր միոյ ի ժայռից բլրոց այս շերին,
Մտի գիշերել, սփոփել զհարուածս դառնադէպ ուղին։
Չև՛ էին բացեալ ծալք արծաթաձոյլք՝ թևոց արեգին.
10
Չև էին մեկնեալ խաւար՝ մառնամուտ մթոյ գիշերին.
Այն ինչ կոր ի կոր պարզեալ եմ զգէմս, հայել խնդրէի,
Անդէն դիտապաստ յերկիր կործանեալ, անշշունչ կայի։ —
Սխրալի չայս վայր սուրհանդակն հիւսսեան բևեռին,
Գոռայր, մռնչէր, որոտ հարկանէր յերեսս շերին.
Մոլեխանձ դիմեալ ի խոռոչս, ի ծերպս ի թափ ժանտագին,
Խլէր, կործանէր զամուր, զպատուար՝ ձիւնաշէն յարկին։
Ի կնճիռ եկեալ այ՛ս չքնաղակուրծ լանջք ծիծաղագին.
Կոծէր, տատանէր, ճայթէր, սասանէր դիմօք զայրագին։
Զոյգ ընդ արհաւրացն և գիշերավարն ահ պատեալ զտեղին,
20
Ո՛չ տայր քուն աչացս, ո՛չ հանգիստ սրտիս առ գետնախշտինթ
Ո՜ Մասիս, Մասիս բեկբեկ հեկեկեմ անդ զարհ՛ուրագին.
Առ իմէ՞ իցեն, յո՞յր վերայ յարեան չարիքս այս քոյին։
Ո՛չ տայ ինձ բարբառ։ Իսկ ես ցաւագնեալ, դառնամ յարևելս,
Դառնամ ողբաձայն, կրծաբա՛ղխ գոչեմ՝ հառաչմամբ ուժգին։
Ո՞ւր ես՝ առաւօտ, ո՞ւր քաղցր արշալոյս՝ արև՛ գերարփին՝
Ո՞ւր դուք բարերար գիշերահալած ծնունդք երկնային։
|
|
