Էջ:Խաչատուր Աբովյան, Երկերի լիակատար ժողովածու, հատոր 1 (Khachatur Abovyan, Collective works, volume 1).djvu/48

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Jump to navigation Jump to search
Այս էջը սրբագրված է

Ելէք՝ սասանեալ հոգւոյս կազդուրիչք՝ յայս անձուկ մթին,
Յայս դարան խորին, ուր յահէ կոչկոճ՝ ոսկերք իմ մաշին։

Ասացի, անկայ անդ կիսակենդան ի ճեղս բլրակին,
30 Ուր օթագայեալ անցուցի գիշերս զայս ինձ մահածին։
Տիրեա՛ց լռութիւն, կարկեցան որոտք, շառաչք ամպրոպին.
Անցի՛ն առ սնարս, յանութս, յանոտիս հիւչէք շողագին։

Սփռեցալ զին և հեզիկ ջերմութիւն առ դուրս խորափտին,
Լանջ արկեալ զանձամբս շարժէր մեղմովին գիմ պաղեալ մարմին։
Ամոք շոշափմամբ՝ մերթ զոտս, մերթ զգլուխս, մերթ զթաթ բազկիս
Սեղմեալ հաստաւտէր՝ ուղղեալ առ դիտակ ծայրից սուրբ չերին։

Հազիւ դողդոջմամբ բարձեալ զգլուխս ի մահճից ժայռին,
Յենեալ թիկնէի՝ ի կուրծ մի վիմաց՝ քարակուրծ այրին։
Վայրիկ մի դիտեալ՝ անդրէն կորաթեկ ճոճեալ՝ գլորէի,
40 Սուղ ինչ կողմանիլ և տալ լուրջ աչացս սակաւ նինջ հեշտին։

Աշօք մի ի քուն, աչօք մի արթուն դարձեալ թնդագին
Բակխեաց զլսելիս այլ ձայն երկնահրոս ի կուսէ լերին։
Հատան, խզեցան բարձր, ջիլք և յօդուածք իմ բոլորովին։
Զգայուն անզգայ՝ մերձ եղէ գլորիլ ի վիհ խորխորին։

Աստէն մակարդակք՝ առաստաղք երկնից ցեւլեալք յերկկուսի,
Իջին ընդ ամպավք հոդիր անմարմին՝ երկնաբնակ խմբի.
Առեալ զանշշունչ դի ոսկերոտեացս ի վախից ասաի,
Ածին ի թաւտրօն երկծայր զագաթան Մասսեաց կատարի։

Անցանէին ժամք, ճոխ այր արեգակն յելս իւր զուարթարար,
50 Իսկ ես վերանցեալ՝ յանկոխ լեռնամէջսն՝ չուէի անդադար։
Երբեմն գահավէժ ի բարձուէ լերին հոսէի ի վայր,
Երբեմն ի վեր կոյս ընդ հոգեղինացն եղեալ զուգապար։

Աղու ալևոր, մեղուակն, մրայօն գահերէց գնդին՝
«Սատիր ասէ, աստ՝ պանդուխտ թափառեալ, մարդ դու հողածին»։
Ասաց և յարեաւ, յարոյց և կանգնեաց կանգուն ղիս յոտին,
Մածեալ զերեսօքս զալեզարդ իլր գիրկ՝ խնդրէ քաղցրագին։

«Պատմեա՛ ինձ՝ որդեակ, կտոր մի փայտեայ, անկերպ, անսովոր
Ճաճանչ արձակէ՝ զբոլոր լերամբս լուսով ահաւոր.
Չէ՛ նա ի փայտից՝ մերոյս տապանի՝ բառաթև է նա,
60 Անծանօթ մտաց, անհուպ տեսութեանց և անմերձաւոր։