Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Զո՞ տեսանեմ ի սուք, ի լաց
Հերախռիւ աստ տարածեալ,
Զանմահ հերոսն յաղթողաբարձ,
Գերդաստանաց իմ՝ հայր օրհնեալ։
Պարթևաթիկն, ուղղահասակ
Այն գեղաղէշ հզօր հսկայ՝
Զիա՞րդ անզօր, անօրինակ
Աստ անկենդան կայ անզգայ։
Մերձենամ, նա ո՛չ բարբառի,
70
Ո՛չ տայ զանոյշ՝ դայլակ լեզուին.
Ա՛հ թէ զիա՞րդ այլադիմի
Զիմ փաղաքուշ հերքէ՝ բնաւին։
Ընդէ՞ր բառնաս զիմ խնդութիւն,
Արև հոգւոյս, իմ լոյս, իմ կեանք,
Ընդէ՞ր խառնես դու յիմ արիւն
Բոց մեռուցիչ անշէջ, անյագ։
Խօսեա՛ց ընդ իս՝ քաղցր ամուսին,
Մի՛ տար ի սուք զհաշմեալ պառատ
Արյաստիճան՝ կենաց յետին
80
Յածիմ մահու պատգարակաւ։
Ո՞ պատմեսցէ զայս գոյժ օտար,
Արդւոց, թոռանց իմոց՝ պարուց
Թէ նախածնողք աստ չարաչար
Ոգեքաղին ցաւօք անլոյծ։
Անկերուք աստ ի վերայ իմ՝
Լերինք, բլո՛ւրք Արաբա տայ,
Ծածկեցէք աստ զորմովք գանձն իմ,
Ուր տարածին ոսկերք Հայկայ։
ՈՐԴԻՔ ԵՎ ԹՈՌՈԻՆՔ ՀԱՅԿԱՅ։
Զի՞նչ այս լալիւն աղէտագին՝
90
Որ ի կուսէ լերանց լսի,
Մերթ թաւագոչ, մերթ մեղմովին,
Մերթ առնաձայն, մերթ կանացի։
Այս ձայն զառամ ծնողաց մեր է։
Այն ալևոր խախտեալ ծերոց,
Որք ելին առ պահ ի տան է՝
Հանգչիլ ի մարգըս դալարւոջ։
|
|
