Էջ:Խաչատուր Աբովյան, Երկերի լիակատար ժողովածու, հատոր 2 (Khachatur Abovyan, Collective works, volume 2).djvu/271

Ո՛չ քամին նրանց ձեռը կխփի։
Ո՛չ արև՝ քոքն ու տերևներն կէրի։
Խոսքը դեռ կիսատ։ Էնպես թափ տվեց
Ջամին՝ որ նրանց քոքըհան արեց։
Ինձ վրա եմ ասում էս պարզ առակը։
40 Ի՞նչ հարկավոր ա մարդիս՝ թագ պսակը,
Քանի ցած տեղդ ու միտքդ հանդարտ,
էնքան քեղանից հեռու փորձանքի դարտ։
Ա՜խ՝ մի՛ ցանկար, մի՝ հոգվույս սիրեյի,
Որ բարձր պատվի հասնիս բիրադի։
Պատիվն, պատուհասն որդի են մեկ մոր՝
Փուչ կառնեն՝ սիրուն արևդ ու քո օր։