Այս անվախճան ճամփուն մեջ դուն ժպիտի սերմնական,
Դան արշալույս անմշուշ, որ բացվեցար համորեն,
Ծաղիկներուն։ ձառերուն և իր հոգվույն ալ վրան,
Որր դիացավ քեզ սպասել երկարորեն, անձկորեն։
Քալե, քալե այս ճամփեն զերդ գինով մը արթմնի,
Արրեցումիդ մեջ անվերջ թող քեզ շշուկ չհասնի,
Քանզի շրշյուն մը անգամ երբ երազիդ թևերուն
Գա դարնվիլ դաղտնորեն, պիտի արցունքդ հորդուն
