կա, Վարւսղա վանք մը կ ա, Աղթւսմւսր մը կա, անկրկնելի Աղթամար մը։ Հալեպի մեջ Վանի համար լացող վանեցիի հանդիպած Ֆմ։ Լաթաքիո մեջ նույնպես, Աթենքի մեջ նույնպես, Մարսիլիո ու էոնտոնի մեջ նույնպես։ Ամենեն շ ատ հանդիպած եմ Պ աղտ ատի մեջ։ ք*այց ահա այս տարի, 1975֊ի մարտ ամսոլն կրկին Փարիզ մեկնելով ինծի սիրելի Կարպիսենց տան մեջ, վանեցիի տան մեջ, տես ա Վանի այն կատուն , թավամազ կատուն, զոր 1970֊ի օգոստոսին գնեցինք, տակավին ձագ, թուրք տղայե մը։ Կարպիսը այն ժամանակ ըսած Էր*~– Վանեցի տարագիր մըն ալ ավելցավ։ Այն օրերուն Վանի թավամազ կատուն վայրի բան մը ուներ իր նայվածքին ոլ շարժուձևերուն մեջ։ Հինգ տարի հետո վարժված է փարիղյան կյանքին , ընտանեցածէ հ ափ֊ բացածէ.. Վանի կատուն կորսնցուցած Է իր վայրի նայվածքը։ թայց վանեցի հայը իր կատվին պես եթե ընտանենա, իր վայրի սերը կորսնցնե մեր Վանին հանդեպ, այն ատեն Է, որ մեր Վանը կորսնցուցած կըլլանք։ Հայրենի հողին վրա այդ սերը կմնա վայրի. Վանը կապ֊ րի, պիտի ապրի Երևանով։ Փարիզը, Աթենքը, Պաղտատը, Պասրան, Պ եյրութը, Լոս Անճելոսը կրնան օգնել Վանին. բայց զայն պահողը, ազատողր, վերականգնողը պիտի ըլլա Երևանը, այս մի աքերուս ուժ տվողը, հաստատողը երևանցի հայերը եղան Վանեն Երևան վերադարձիս իրենց բանվորով ու մտավորականով,,* Վան, Վասպոլրական մեր աշխարհ, - Առ անց գութ ան աշխարհն ինչ Էր։ Ղուն հայ ղութանին կարոտ ես, Հայը քեզի կարոտ է։ Այնքան ատեն որ կարոտը կա, կարոտի ա~ւ ագնության չափ կարռտին հասնելու ձգտումը կա։ Առայժմ մեր կարոտն է, որ կմեծնա ծավալով ու խո– րությամբ։ Ղամասկոս, 28 նոյեմբեր 1975 .18
