Ձին կապեց դռնիցը ու նի մտավ նեքսև: Գնաց տեհավ Հուրի թաքավորի տղեն օթախըմը ժնջլով ղայիմ կապած ա:
Ժնջիլը ետ արուց, ասեց.— Դե՛ արի էթանք, հասցընեմ քու հորը:
Վեր էկավ թաքավորի տղեն, նի էլավ ձին, քշեցին: Էկան հասան քաղաքին մոտիկ, էտ թաքավորի տղեն ասեց. — Ա՛յ տղա, որ ինձ տանես հորս կուշտը, կասես պուճուր ախչիկդ եմ ուզըմ, մըն էլ մատիդ մատանիքը:
Էկան տուն: Հերը, մերը, քվորտանքը փաթըթվեցին տղին, լաց, էլան:
Թաքավորն ասեց. — Ուզա՛ տամ, որթի՛:
Ասեց. — Քու ջանի սաղութունը:
Ասեց. — Ուզա՛, ուզա՛:
Ասեց. — Ուզըմ եմ քու պուճուր ախչիկը, քու մատի մատանիքը, տասնըմին հատ էլ թաս:
— Տվի, տա՛ր, խերը տենես:
Օխտն օր, օխտը քշեր հարսանիք արին, էտ տղին ու ախչըկան պսակեցին, տարան դրին մի օթախ: Տղեն հանեց թուրը, դրուց մեչտեղ:
Ախչիկն ասեց,— Ինձ հավան չե՞ս, թե իմ հորը, որ թուրդ դրիր մեր մեչտեղը:
Ասեց. — Ախար իմ քառսուն ախպերն ա բռնված:
Հ'աոավոտը վե կացան, տասնըմին թասը առան, գնացին իրանց հ'երկիրը: Տարավ էտ ախչիկը իրենց տանը վե դրուց, հերը մնաց զարմացած, հ'ինքը գնաց թաքավորի կուշտը, հանեց տասներկու թասն էլ դրուց թաքավորի հ'առաչը:
Կանչեցին ջհուդին. — Հ'արի տենենք քու թասը ո՞րն ա, ճանանչի:
Ջհուդը որը վե կալավ, տեհավ մինը մնիցը լավ, հ'իմացավ ոչ ո՞րն ա հ'իրանը:
Թաքավորը տեհավ, որ ծռնութունը ջհըդըմն ա, բերիլ տվուց քառսուն ախպորը, մեր ղասաբին[1] կանչեց կուշտը, քոմմա ջհըդներին քամեց, քոմմեքին էլ ղիմա-ղիմա արուց:
- ↑ Դահիճ, (ծանոթ. բանահավաքի)
