հավ, օ՛հ, հրես մինը կանդալաղըմը կապած, օխտը թիզ միրուքն ա, մի թիզ՝ բոյը։
Ասեց.— Բարո՛վ, Միրզա-Վալի,— ասեց,— հանա թուրդ տո՛ւր, ես մեռնեմ, բոլ ա ըստեղ տանջվեմ։
Միրզա-Վալին թուրը հանեց ու տվուց։
Ասեց.— Օխա՜յ, Միրզա-Վալի մին էլ տո՛ւր՝ մի լավ մեռնեմ։ — Միրզա-Վալին մին էլ տվուց, ախչիկը հասավ որ կուռը բռնի, չկարաց, օխտը թիզ միրուքը, մի թիզ բոյը կանդալեքը եռացրեց, կտրտեց, մի սիլլա տվուց Միրզա-Վալուն, Միրզա-Վալին մեռավ, նա ախչիկը քցեց շալակն ու փախավ։
Իրիկունն օխտն ախպերն ավի տեղիցն էկան. էկան տեհան, որ տանը «նա թաս վար, նա համամ»[1]: Վեց ախպերով էլ ալբիալը իմացան, ասեցին.— Կարող ա դուռը բաց արած ըլի։ — Գնացին տեհան, որ Միրզա-Վալին վեր ընկած, ուշքը գնացած, օխտը թիզ միրուքը, մի թիզ բոյը չկա, ախչկանը վեր ա կալել, տարել։
Նաչար-Օղլին ասեց.— Ախպերտինք, էս ի՞նչ բան ա։
Ախպերտինքն ասեցին.— Դրան էսա չորս ամիս ա բռնել ինք, որ էս օթախի միչին սատկեր. քու ախպերը դուռը բաց ա արել, քու ախպորը տվել ա էս օրը քցել, մեր քվորն էլ վեր ա կալել, տարել։
— Բա,— ասըմ ա,— ո՞ւր պըտի տարած ըլի, տեղը չե՞ք իմանըմ։
Ասըմ ա.— Չէ՛, չենք իմանըմ, նա մի վիրունի բան ա, ով ա գիտում ո՛ւր ա տարել։
— Դե,— ասըմ ա,— քշերը կքնենք, առավոտը կլիսանա, ես դրա քամակիցը կէթամ։
Առավոտը վեր են կենում, Նաչար-Օղլին ասըմ ա.— Ախպերտինք, իմ ախպերը քառասուն օր ձեզ ամանաթ, թե ընչար քառասուն օրը էկա՝ էն ա էկա, թե չէկա՝ յա իմ ախպորը սըպանեք, յա թողեք՝ էթա իրա հոր տունը։
Ասըմ են.— Շատ լա՛վ։
Նաչար-Օղլին նստըմ ա իրա ձին ու ասըմ ա.— Դե՛հ, մնացեք բարին, ես էթըմ եմ։
Նաչար-Օղլին տանիցը դուս գալուն պես, վեց ախպերը Միրզա-Վալուն փաթաթըմ են սանիցը, ճրաքը դնում գլխին, շինում են
- ↑ Բառացի՝ «Ոչ թասը կա, ոչ բաղնիքը», «ոչինչ, ոչ ոք չկա» նշանակությամբ (ծանոթ. կազմողի):