Մի օր էկավ էտ տղեն լաց էլավ, ասեց.— Ա՛յ մեր, ինձ էլ վեք տուր, ես էլ էթամ հաղամ:
Մերն ասեց․— Ա՛ռ էս հ'իրեք քարը, տար քեզ հըմար ջոկ հաղ արա։
Տղեն առավ էտ քարերը, գնաց իրա հըմար ջոկ հաղըմ էր, էրկուսը տնկըմ էր, մընովը տալի։
Թաքավորը իրա լալի հետ ման գալոն, ման գալոն գալիս են տենըմ են էտ էրեխեքը հաղ են անըմ։ Տենըմ են էտ էրեխի դրած քարերը իրանց թաքավորութունը կառնի ու չի ծախի, թաքավորը ասըմ ա.— Լալա՛, արի չուռ անենք։
Լալեն ասըմ ա.— Ըտենց չի'լիլ, կաննենք, թող էրեխեն իրա հաղիցը պրծնի էթա տուն, տենանք ո՛ւմ էրեխեն ա, մի ջառով ձեռիցը կառնենք։
Կաննեցին ընչանք էրեխեն հաղիցը պրծավ, քարերը թոփ արուց, դրուց իրա ջեբը, վազեց դըբա պառավի տունը։
Թաքավորն ու լալեն դրա եննուցը գնացին։ Գնացին, տեղը իմացան, էքսի օրը թաքավորը մարթ ղրկեց տան տիրոչը կանչեց։ Էտ հալիվորը վե կացավ գնաց, օխտը հետ բարև տվուց, ձեռները խաչեց, կաննեց։
Թաքավորն ասեց.— Դու լսել իր որ մեր խազնեն կտրել են. էտ քարերը, որ քու թոռի ձեռին էրեկ տեհել ենք, մեր խազնի քարերըն են, ասելա` գողը յա դու ես, յա քու տղեն:
Էտ հալիվորը ասեց.— Ես թոռ չունեմ. էտ տղեն որ տեհել եք, իմ ղոնաղի տղեն ա:
Թաքավորը ղրգեց տղին կանչեց։ Մերը տղին չորս հատ քար տվուց. ասեց.— Կտանես, թաքավորի հ'աղաքը վե կդնես, կասես. «Արքա թաքավոր, թե որ էս քարերիցը մինը հանես` կիմանամ, որ քուննա, թե չէ` ես հինգն էլ հանեմ` իմացիր, որ իմ պապի մալն ա»:
Տղեն գնաց, թաքավորին ասեց թե.— Էս քարերը իմ պապի մալն ա, չես հավատըմ՝ հինգն էլ հանեմ:
Թաքավորն ասեց.— Լավ, թե հինգն էլ հանես՝ քու պապի մալն ա։
Տղեն ջիբիցը հինգ հատ էլ հանեց, վե դրուց թաքավորի հ'աղաքը: Թաքավորը մնաց զարմացած։ Լալին ասեց.— Լալա՛, մի հնար քթի էս տղին սըպանենք, էս քարերը ձեռիցը առնենք:
Լալեն ասեց.– Թաքավոր, դու հիվանդացի, սրան ղրգենք
