Մե հատ մարթ ախչիկը տալըմ ա օտար տեղ մարթի: Էդ մարթը մե տարի իրա ախչկա տունը չի էթըմ ա: Մի տարուց ետ ախչիկը միտն ա ընկնըմ, էլըմ ա ձի նստըմ, գնըմ ա ախչկա տունը ղոնաղ:
Ախչկա կեսրարը, որ խնամին նոր ա էթըմ, լա՜վ պատվըմ ա:
Էդ ախչկա հերը մտածմը ա, որ․ «Համաշա[1] ինձ պատվըմ են, լավ կըլլի, որ մե ժամանակ մնամ ըստեղ»:
Մտածըմ և ընտենց էլ անըմ ա:
Շատ երկար մնալուց ետը խնամին զայրանըմ ա, ասըմ ա.— Ա՜խ, էս ե՞փ պիտի էթա էս մարթը իմ տնից:
Մե օր էլ կեսրարը ժամ ա էթըմ: Ժամիցը դառնըմ ա տունը, տենըմ՝ իրա հարսի հերը փետերը հավաքել ա, գոմի մեչը մե հատ առանձին տեղ ա շինըմ:
Հարցնըմ, ա.— Խնա՛մի, էս ինչո՞ւ հըմար ա:
Խնամին ասըմ ա.— Էսօր-էքուց իմ ձինս կծնի, քուռակը պտի կապեմ ընտեղ, որ տավարը չզարկեն, վնաս տան:
Կեսրարը մտքումը ասըմ ա. «Վա՛յ քու տունը քանդվի, շատ պիտի մնա հլա»:
Մտածըմ ա, բա ո՞նց անի, որ իրա տնից էթա:
Էլի իրիկունը էթըմ ա ժամ, եղելութունը պատմըմ ա տերտերին:
- ↑ Միշտ (ծանոթ. բանահավաքի):
