Քարը տալիս ա, Յափնջին առնում։ Եննա մի քիչ էթում ա, ձեն ա տալի.— Կո՛մբալ, տո՛ւ։
Էն սհաթը Կոմբալը վրա ա պրծնում էդ մարդին մի գո՜րսա ա տալի, մի գո՜րսա ա տալի, որ աստոծ փրկի, ազատի:
— Ա՜սսու սիրուն,– գոռում ա էդ մարդը,– Քա՛րն էլ քեզ, Յա՛փնջին էլ քեզ, էս Կոմբալի ձեռիցը ինձ մի ա՛զատա, ես զադ չեմ ուզում։
Զաթի նա էլ էդ էր ուզում. էթում ա նրան Կոմբալի ձեռիցն ազատում ա, Քարը նրանից եդ առնում, թողում նրան ըտե մղկտալոն, ինքը գլուխ առնում էթում։
«Ա՛ղպեր,— միտք ա անում էդ մարդը,— աշխարքում էլ հունար չմնաց՝ ձեռք բերի, էլ ուրիշ երկիր էթալը հարամ ա. հմի վե կենամ, էթամ մեր երկիրը, կնկանս հավարին հասնեմ. սրանից դենը քանի սաղ կենդանի ենք, գլխներս դինջ կապրենք, թոփի գյուլլեն էլ մեզ քյար չի անի»։
Իրանց երկրի ճամփեն բռնում ա, էթում։ Էթում ա, էթում ա, էթում ա՝ մի՛ օր, է՛րկու օր, ի՛րեք օր, մի՛ շաբաթ, է՛րկու շաբաթ, ի՛րեք շաբաթ, մախլասի՝ մի ամիս, հասնում ա իրանց երկիրը, էթում ա դուզ իրանց տունը։ Կնիկը, որ տենում ա մարդին, ուրախանում ա, աշխարով մին ա ըլնում, վազում ա փաթըթվում ճտովը. ուրախությունիցը քիչ ա մնում լաց ըլնի։
Մարդը խուրջինը վեր ա դնում, Կոմբալը, Խանչալը վեր ա ունում. կնիկը գալիս ա չոքում, չաքմեքը քաշում. տախտի վրեն դոշակ ա քցում, որ նստի։ Մարդ ու կնիկ իրար կողքի նստում են, ասում, խոսում, մասլահաթ անում։
— Հա՛, ա՛յ մարդ,— հարցնում ա կնիկը,— էսքամ վախտ գնացել ես, ըսկի զադ-մադ աշխա՞տել ես, թե չէ. բե՛ տենամ ի՞նչ ա քու բերածը։
— Ա՛յ կնիկ,— ասում ա,— հենա ինչ ասես՝ բերել եմ. դու բե մի հաց քցա, ուտեմ, սաղ օրը զադ չեմ կերե, վերջը կիմանաս ինչ աշխատանք եմ արե:
Կնիկն էթում ա, որ հաց թրջի, կիրակուր էփի, ձու խաշի, կողակ խաշի, պանիր բերի, մախլասի՝ ինչ աստոծ տվել էր, բերի՝ մարդը չի թողնում։
— Ա՛յ մարդ,— ասում ա,— ճամփից բեզարած, ջարդված էկել ես, սոված-ծարավ էկել ես, բա զադ չպտե՞ս ուտի:
