յարաբ ի՞նչ խաբար ունես նրա տանիցը,— հարցնում ա Ղամբարը:
— Ո՜նց չեմ ճանանչի, հենց էս սուրուն էլ նրանն ա, ես էլ նրա չոբանն եմ,— ասում ա։
— Ի՞նչ Ղամբար,— զարմացած հարցնում ա:
— Էն փուշ ծախող Ղամբարը, որ հլա թագավորն էլ ինադ արեց, իրա աղջիկը տվեց նրան,— ասում ա չոբանը:
Ղամբարը ըստե մնում ա միտք անելոն, թե էս ի՞նչ բաս ա, էս հարուստ Ղամբարը ո՞վ ա, որ էս չոբանը ասում ա: Էդ չոբանին թողում ա, վե կենում գալի իրանց քարվանի կուշտը: Հար են ուտում պրծնում, թազադան բեռները բարձում են, ընկնում ճամփա դպա Ղամբարենց գեղը: Ճամփին դհա-դհա ուրիշ սուրու, նախիր, իլխի ա ռաստ գալի. ինչքամ չոբան ա տենում, Ղամբարը հենց ո՛ւմ հարցնում ա, թե. «Էս ո՞ւմն ա», քոմմա ասում են. «Ղամբարինն ա»: Է՛հ, էս Ղամբարն ա՝ մնում ա շիվարած, թե յարաբ էս ի՞նչ բաս ա, իրա կնիկը ո՞նց ա ըսենց հարստացե. էնքամ մալ ու դովլաթի տեր դառե։ Վերջը գլխներդ ինչ ցավացնեմ, ըսենց միտք անելոն, միտք անելոն Ղամբարը ճամփա էր գալի:
Գալիս են գալի, հասնում են Ղամբարենց գեղը:
Հասնելու բաշտան Ղամբարը իղին ա ուղում բեզրգյանիցը, որ էթա իրանց տունը:
Բեզրգյանը ասում ա.— Էթում ես, գնա՛։
Մեր Ղամբարն ա՝ ուրախ-ուրախ վեր ա կենում գալի: Գալիս ա, մննում ա իրանց քուչեն, հա՛ վիրև-ներքև ա անում, իրանց տունը չի գտնում. ըսենց հինգ-վեց հետ էթում ա գալի իրանց քուչովը, էլի չի գտնում, չունքի իրանց տան տեղը մի ընե՜նց տներ ին կաննացրե, մի ընե՜նց տներ ին կաննացրե, որ տենողի խելք էր էթում։ «Ա՛րի,— ասում ա,— մի մննեմ էս տունը, հարցնեմ, բալքի մի խաբար եմ իմանում իմ կնկանիցը»: Ըսենց դառը-տխուր էդ հայաթն ա մննում: Մննելու բաշտան աչքը քցում ա օթախի ակուշկին, ի՜նչ տենա՝ հրե՛ս իրա կնիկը նստած ա, մի ջահել, սիրուն, նաշխուն, շենքով-շնորքով տղա էլ կողքին, իրար հեննա զրից են անում: Ուսուլով մոտ ա էթում ակուշկին, որ էդ տղի ու կնկա զրիցը լավ լսի:
Կնիկը էդ տղին ասում ա․— Ա՜խ, բա՛լա ջան, աչքե՛րիդ ղուրբան, ջա՛նիդ ղուրբան հերդ որ գա տենա հասած տղա ես դառե՝ ի՜նչքամ կուրախանա, աշխարով մին կըլնի:
