— Է՜հ, աղի ջան,— կասի տղեն,— աչքս թաց եմ արե, հենց քեզանից էդ եմ լսում, բա ե՞բ պտի գա, ախար աչքներս ջուր կտրեց նրա ճամփեն պահելոն:
— Ա՛յ որդի, աստոծ ողորմած ա, մըն էլ տեհար՝ էկավ, ջանը սաղ ըլնի, եբ գալիս ա, թող գա։
Էդ խոսքի վրեն Ղամբարը էլ չի կարում իրան պահի, էլ չի համբերում, մննում ա նեքսև։ Միղաֆիլ որ նեքսև ա մննում, մեր ու տղա սառում են, իրար էրեսի մտիկ տալի:
— Բա՛ ինձ չե՚ք ճանանչում,— հարցնում ա Ղամբարը,— ախր ես Ղամբարն եմ։
Որ էս չի ասում, մեր ու տղա վրա են պրծնում, փաթթվում նրա ճտովը։ Կնկա վրեն հո՛ էլ հալ չմնաց, էնքա՜մ ուրախությունիցը լաց էլավ։ Նոր նստում են ըստե ասում, խոսում, մասլահաթ անում, ջան ասում, ջան լսում։ Եննա կնիկը բերում ա հաց ա քցում, ուտում են, խմում, կշտանում, ասսուն փառք տալի։
— Ա՛յ կնիկ,— հարցնում ա Ղամբարը,— էսքամ մալ ու դոլվաթը ո՞րդիան ա, որ ըսենց լավ տներ ես շինե, սուրուի, նախրի, իլխու տեր ես դառե։
— Բա՛ չե՜ս ասի,— ասում ա,— ըսե՛նց, ըսե՛նց, ըսեն՛ց բան։ Էն իրեք նուռը, որ դու ղրկել իր, մի հատ բերի ճղեցի, ի՜նչ տենամ՝ մեջը լիքը ակն ու մարգարիտ, բռլիանդ ու հազար ու մի տեսակ թանկագին քարեր։ Ղրկեցի բազար սարաֆի կուշտը, ծախեցի։ Էն փողովը մեր տուն ու տեղը սարքեցի։
Էթում ա Ղամբարի ղրկած նռներից մինը բերում ա տալի Ղամբարին։ Ղամբարը նուռը վեր ա ունում, ճղում, ի՜նչ տենա, դրուստ որ մեջը լիքը սաղ ակն ու մարգարիտ, անգին քարեր, ուրախանում, աշխարով մին ա ըլնում։ Նոր նստում ա ըստե իրա գլխով անցկացածը մին-մին նաղլ ա անում կնկանը, ո՛նց որ ես ձեզ նաղլ արի։
— Բա՛ս որ ըսենց ա, ա՛յ կնիկ, սրանից դենը էլ խի՞ եմ նոքարություն անում. էթամ բեզրգյանին իմաց տամ, թող իրա համար նոքար գտնի:
— Շա՛տ լավ կանես,— ասում ա կնիկը,— բոլ ա ինչքամ նեղ օրի դիմացանք, բոլ ա ինչքամ գշեր-ցերեկ մալուլ-մուշկուլ անց կացրի, սև օրեր տեհա. մի քիչ էլ մեզ հմար ապրենք, օր տենանք, դովրան քաշենք, քանի սաղ ու կենդանի ենք գլխներս դինջ ապրենք:
