Ավչին նրանց հեննա գալիս ա տենում, ղորթ որ թագավորը հրենիկ քնած ա, կնիկն էլ կշտին չի։ Դե՛ս կնիկ, դե՛ն կնիկ, է՛ս օթախը, է՛ն օթախը, որդի էթում ա՝ չկա, ո՛ր չկա։
— Բա՛լի,– ասում ա,— կա չկա՝ ըստե մի բան կա։
Բերում ա ալբիալը մի դեղ ա մոտացնում պնչին, թագավորը վեր ա կենում նստում։
— Ովվե՜, էս ի՛նչ շատ եմ քնե,— ասում ա թագավորը։
Եննա որ դե՛ս, դե՛ն ա մտիկ տալի, տենում ա կնիկը կշտին չի, ալբիալը մատը կծում ա.— Բա՛լի,– ասում ա,— կա չկա՝ էս էն ջադուքյար պառավի բաներն ա, էլ մարդի չէ՛։
Նո՛ր նստում են դեսից, դենից, դաղդան, դաշդան ասում, խոսում, մասլահաթ անում, իրար հալ հարցնում, ջա՛ն ասում, ջա՛ն լսում, ընչանք դառը կես-գշեր։ Եննա բերում են հացը քցում, նստում հացի։ Հաց են ուտում պրծնում, պառկում են քնում։
Առավոտը լիսը բացվում ա թե չէ, խաբարը բերում են պուճուր աղպորը, թե՝ «Ծովի էն էրեսին մի թագավոր կա, էդ թագավորն ա Ղահրաման֊Բլթին փախցնիլ տվել ու ըսօր ա, յա էգուց պտի պսակվի, ճար ունես՝ ճարդ տե՛ս»։
Պուճուր աղպերը էս լսում ա թե չէ, ալբիալը գեյմը փոխում ա, աղքատի շորեր հագնում, մեն֊մենակ վե կենում, ճամփա ընկնում դպա ծովի էն էրեսը՝ կնկա հավարին։ Որ հասնոլմ ա էն թագավորի երկիրը, էթում ա մի պառավի դուռ ծեծում։ Պառավը դուս ա գալի։
— Ա՛յ նանի,— ասում ա,— ղոնաղ չե՞ք ուզի, զարիբ մարդ եմ, մի քանի օր ձեր տանը սըթար անեմ, էլի վե կենամ, էթամ իմ բանին։
— Խի՞ չենք ուզի,— ասում ա պառավը.— ղոնաղն ասսունն ա:
Դրան աղաք ա անում, բերում տուն, հաց դնում աղաքը, մախլաս, ո՛նց որ կարգն ա, պատվում։ Էդ պառավը թագավորի տունը գնալ-գալ ա ունենում։
— Ա՛յ նանի, ըսկի ի՞նչ թազա, խաբար կա ձեր երկրումը,— հարցնում ա պուճուր աղպերը։
— Ըսկի, ի՛նչ պտի ըլնի ո՛րդի,— ասում ա պառավը,— թազա խաբարն էն ա, որ էգուց մեր թագավորը պսակվում ա։
Տղեն էս որ իմացավ, էլ չկարաց իրան պահի, սիրտը պառավի աղաքին բաց արեց։
— Ա՛յ նանի,— ասեց,— բա չես ասի՝ ես ֆլա՛ն մարդն եմ,
