10. ՉՈՓՉԻ
Ավալ ժամանակին ըլնում ա չիլնում մի Չոփչի։ էս Չոփչին հենց ինքն ա ըլնում, մի կնիկ. ո՛նչ տղա, ո՛նչ աղջիկ, ո՛նչ մեր, ո՛նչ քիր, ո՛նչ աղպեր, մախլաս ըսկի զադ չի ունենում՝ մարդ ու կնիկ են ըլնում, իրանը չոր գլուխը:
Էս մեր Չոփչու բան ու փեշակը հենը էս էր. ասսու իրան օրը, դեռ լիսն ու մութը չբաժանված, վե կկենար, պարանը վե կուներ, կէթար հանդր չոփ կիտելու, իրիկունը կգար տուն։ Ընենց էլ մի զուլում չոփ կիտող էր, որ հանդումը մի չոփի կտոր էլա չէր թողա, որ ղշերը տանեն իրանց հմար բուն շինեն, յա՛ մի ճամփորդ ռաստ գալիս, ցուրտ վախտը մի քանի չոփ էլա հավաքեր, բերեր վառեր, տաքանար:
Օրեն մի օրը էս Չոփչին էլի վեր ա կենում, պարանը քցում ուսը, էթում հանդը, ճամփին սրան մի օձ ա ռաստ գալի։
— Բարո՛վ, Չո՛փչի աղպեր,— ասում ա:
— Բարո՛վ, հազա՜ր բարին,— ասում ա,— Օ՛ձ աղպեր:
— Ախար ըսենց բա՞ն կըլնի,— ասում ա Օձը,— Էլ աշխարքումը չոփ չես թողում՝ հավաքում ես. ջանավա՛ր ասես, ղո՛ւշ ասես՝ քոմմա քեզանից գանգատավոր են։
— Ի՞նչ անեմ, Օ՛ձ աղպեր,— ասում ա,— քյասիբ մարդ եմ․ իմ ապրուստն էլ դրանից ա, էթում եմ հավաքում, բերում ծախում, տուն, տեղ, օղլուշաղ պահում։ Ուրիշ փեշակ էլ չունեմ, որ ասեմ հա:
— Լա՛վ,— ասում ա Օձը,— որ քյասիբ ես՝ մի բան ասեմ անկաջ կա՞նես:
