— Բարո՛վ, Չո՚փչի աղպեր,— ասեց բեզրգյանը,
— Բարո՛վ, հազա՜ր բարին։
— Չո՛փչի աղպեր, քեզ մի բան եմ ուզում հարցնի, համա պտի դրուստն ասես, հա՜։
— Էրկուսը հարցրա՛ բեզրգյա՛նը սաղ ըլնի:
— Դու արի՛ դրուստ ասա՛: Չոփչի աղպեր, էսքամ հարստությունը, մալ ու դոլվաթը քեզ ո՞րդիան ա:
— Ո՞րդիան պտի ըլնի,— ասեց Չոփչին,— ճակատիս հալալ քրտնքովն եմ աշխատե։
— Չէ՛, սո՛ւտ ես ասում. ուզո՞ւմ ես մարջ գանք։
— Լա՛վ, մարջ գանք, ընչի՞ վրեն:
— Հե՛նց ընչի վրեն ուզում ես:
— Թե գտար,— ասեց,— ես իմ տուն ու տեղը, մալ ու դոլվաթը քոմմա քեզ տամ. թե չէ հո՛, դո՛ւ քունը ինձ տաս։ Ռա՞զի ես։
— Ռա՛զի եմ, ա՛ղպեր, ռազի եմ։ Դե արի էթանք մի քանի մարդ էլ կանչենք ջհադ, որ մարջը մարջ ըլնի, ո՛նչ ես խոսքիցս եդ դառնամ, ո՛նչ դու:
— Լավ։ Էթա՛նք։
Վեր են կենում, էթում մի քանի մարդ էլ կանչում, բերում ընդե ջհադ կաննացնում:
— Դե հմի ասա՛, բեզրգյա՛նը սաղ ըլնի, տենանք իմ հարստությունը ո՞րդիան ա։
— Ձեր հայաթումը,— ասում ա,— մի մատուռ կա, մատռի միջին՝ մի նռան ծառ․․․
— Լա՛վ, լա՛վ, լա՛վ. էլ մի՛ ասի,— խոսքը կտրում ա Չոփչին,— տա՛րար։ Ինչ ունեմ-չունեմ՝ տո՛ւն, տե՛ղ, մա՛լ, դոլվա՛թ քոմմա քեզ. տա՛ր, մորդ կաթի նման քեզ հալալ ըլնի. ես կէթամ էլի աղաքվա նման չոփչություն կանեմ։ Փա՛ռք ասսու ողորմությունին, ոնց որ տվեց, ընենց էլ առավ:
Ասում ա ու կնկա կուռը բռնում, տանիցը լափ դարտակ դուս գալի, էթում մի քնձրոտ-մնձրոտ տուն, քրեհում, միջին կենում։
Էլ էն Չոփչին, էլ էն Չոփչին։ Առավոտը լիսը բացվում էր թե չէ, պարանը քցում էր ուսը, էթում հանդը չոփ կիտելու, իրիկունը գալի տուն։ Ասենք կնիկը եննա գլխի ա ընկնում, որ ըստոնք քոմմա էն քավթառ պառավի բաներն ա, համա վախլությունիցը մարդին չի ասում, անսաս իրա հմար տազ ա անում, մնում։
