— Հալբաթ էս էշը մի հո՞ւնար կունենա, որ ասում ես՝ քանի սաղ ու կենդանի ենք, մեզ հերիք ա: Դե ասա՛ տենանք սրա հունարն ի՞նչ ա, որ մենք էլ էնու գյորա ժաժ գանք:
— Տե՛ս,— ասեց,— սրա հունարն էս ա։ Որ ասես. «Էշա՛կ, զը՜ռ», ալբիալը կզռա, պոչը կբանձրացնի, կփթրի, փթրի հեննա մի հատ ոսկի վե կքցի, վե կունես, կտանես կխարշես: Ըսենց մին, էրկու, հինգ, տասը, մախլաս՝ քանի զռացնես, ամեն հետ ոսկի վե կունես:
Էս ասեց թե չէ, ալբիալը սըկվեց էլ եդ ջրի տակը:
Էս մարդը ուրախ-ուրախ էշն աղաք արեց՝ չո՛շ հա չոշ, չո՛շ հա չոշ, չո՛շ հա չոշ՝ քշեց դպա իրանց գեղը, էկավ, էկավ, էկավ, ճամփի կիսին միտք արեց՝ արի մի փորձեմ, ասեց, տենամ, բա՞լի ուստեն ինձ խաբել ա: Էն սհաթը էշը կաննացրեց. «Էշա՛կ, զը՜ռ»,— ասեց: Ալբիալը էշը զռաց, փթրեց, փթրի հեննա մի ոսկի վե քցեց: Ոսկին վե կալավ, սրբեց, դրեց ջեբը, ուրախացավ՝ աշխարով մին էլավ:
Էկավ, էկավ, շատն ու քիչն աստոծ գիտա, դեռ հլա ճրագվառոց չէր՝ հասավ իրանց գեղը: Էշը քշեց դուզ դպա բազարը, ոսկին խուրդեց, միս առավ, հաց առավ, պանիր առավ, մախլաս՝ տան հմար զադ-մադ առավ, բարձեց էշը, էկավ տոն, դուռը ծեծեց. կնիկը դուս էկավ:
— Ա՛յ մարդ,— ասեց,— բա ո՛՞ւր ա մեր էրեխեն:
— Ուստեն չտվեց, ասեց. «Էս էշը տարեք, յոլա գնացեք, ընչանք վադեն թամմի»:
— Քու տունը չքանդվի, ո՛նց խեղճ ես,— ասեց,— էդ ինչ ա, որ դրանով յոլա գնալն ինչ ըլնի:
— Չէ՛, ա՛յ կնիկ,— ասեց,— դու չես գիտա. էս էշը էնթավուր հունար ունի, որ քանի սաղ ու կենդանի ենք մեզ կպահի: Որ ասես. «Էշա՛կ զը՜ռ», ալբիալը կզռա, կփթրի, կտենաս փթրի միջին մի ոսկի․ մախլաս, որ օրը հազար հետ ըսենց ասես, իմաց կաց հազար ոսկի դուս կքցի, վե կունես։ Հմի իմա՞ցար:
— Իմացա, ա՛յ մարդ, էդ լավ բան ա. հմի բոլ-բոլ կուտենք, կխմենք, քեֆ կանենք: Օրես դենը թե էլ ասեմ. «Գնա տղիս բե» ինչ կուզես արա. թո՛ղ կենա, ընչանք վադեն թամմի:
Էշը տարան գոմումը կապեցին, վրի զադ-մադը վե կալան, բերին
